Mio compleanno con i miei genitori!

Voordat ik begin met mijn hele relaas, wil ik eerst even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die mij via facebook, sms, whatsapp of mail gefeliciteerd hebben, kaartjes naar mijn appartement in Padova hebben gestuurd of kaartjes/cadeautjes hebben meegegeven aan papa en mama. Wat ontzettend leuk, lief en attent! Ik voelde me helemaal jarig.

Vrijdagmiddag zouden papa en mama aankomen. ’s Ochtends had ik nog genoeg te doen, want de dag er voor had ik van Jeff een hele boel aanpassingen gekregen voor mijn introductie en ik wilde die, voordat ze er waren, verwerkt hebben. Dan had ik namelijk echt het hele weekend vrij! Het bleek nog moeilijker dan ik dacht, want mijn concentratievermogen was ver te zoeken… ik wilde ze gewoon zo graag weer zien. Om kwart voor drie typte ik mijn laatste regel, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik op de fiets naar het station gereden (ik weet ein-de-lijk de kortste route!). Na wat geapp, bleek dat ik daar nog twintig minuutjes moest wachten. Maar ach, het zonnetje scheen en ik kan me prima vermaken met mensen kijken. Ik heb me met name staan te verbazen over het feit dat bijna iedere Italiaan daar aan het bellen was, overal waar ik keek. Nou ja goed, op een gegeven moment verplaatste ik mijn aandacht van een man die een andere man (al bellend) op kwam halen (wat ik heel asociaal vond, wat ze leken elkaar goed te kennen) voor de zoveelste keer naar de uitgang van het station en eindelijk zag ik dat papa en mama daar uit de deur waren gekomen! Na een paar dikke knuffels, kussen en een enkel traantje, hebben we nog even staan kletsen en daarna hebben papa en mama een taxi naar hun hotel gepakt en ben ik daar op de fiets naartoe gereden. Ik dacht dat ik er veel eerder zou zijn, maar toen ik er was, waren ze al ingecheckt en konden we meteen doorlopen naar boven. Nadat de koffers waren uitgepakt, papa problemen bij de ING had opgelost en mama en ik ondertussen bijgekletst hadden, zijn we als eerste naar mijn residenza gelopen. Ze waren duidelijk onder de indruk van de ruimte die ik had. We hebben wat gedronken en daarna zijn we teruggelopen naar het centrum. Het begon al wat te schemeren, maar ook dan is Padova prachtig. We kwamen langs een gelateria/ ‘bonbonneria’ waar ik altijd al een ijsje had willen eten, maar het eigenlijk nooit had gedaan. Nou, bij deze heb ik die dus geprobeerd en het was heerlijk! We zijn doorgelopen naar de drie grote pleinen en zijn op Piazza della Frutta op een terrasje gaan zitten. Papa en mama waren met name verbaasd over de hoeveelheid Spritz die er gedronken werd (lees: op ieder tafeltje stond ten minste één Spritz), dus mama besloot er niet voor onder te doen en zelf ook een Spritz te bestellen. Na de borrel zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. We vonden er één niet ver van Piazza della Frutta en we hebben daar heerlijk gegeten. Tijdens het eten hebben we alvast plannen gemaakt voor de volgende dag. Ze wilden heel graag Cappella degli Scrovegni zien, dus we spraken af dat ik die avond nog kaartjes zou bestellen. Daarna zijn we met z’n drieën terug gelopen naar mijn residenza (onder het mom van: ‘ja, anders moet je alleen door het donker…’ heerlijk, die moeders!), heb ik de kaartjes besteld en ben ik gaan slapen.

De volgende dag hadden we om 10:00u afgesproken, dus precies op die tijd, zelfs nadat ik de kaartjes voor de Cappella al had opgehaald, stond ik voor de deur. Ik kreeg meteen van mama te horen dat ik nog steeds niet heel Italiaans was, wat dat betreft… haha, ja, 21 jaar punctueel zijn, dat sla je er in vier weken natuurlijk niet even uit. We hebben onze spullen gepakt en zijn richting Prato della Valle gelopen. Onderweg kwamen we langs de grote Basilica di Sant’Antonio, dus daar was onze eerste stop van de dag. We hebben rondgekeken in de grote kerk (er was weer een mis aan de gang) en gezocht naar een plek waar we kaarsjes op konden steken. Helaas, in heel de kerk waren er alleen grote bakken waar je de kaarsen, die je voor de kerk op het plein bij stalletjes kon kopen, in kon leggen. Zelf aansteken was er niet bij. Italianen! Mama wilde ook heel graag de relikwieën zien, maar er stond een giga rij, dus dat hebben we maar overgeslagen. Na de kerk, zijn we toen echt naar Prato della Valle gelopen. Daar is op zaterdag altijd een hele grote markt waar je, letterlijk, rond kunt lopen (het is een rond plein en de kraampjes staan in een cirkel). Het was prachtig weer, dus we hebben lekker de tijd genomen om alles te bekijken. Na de markt heb ik mama verbaasd met het feit dat ik, toen we op een terrasje aan het genieten waren van de zon, ook een cappuccino bestelde: ‘huh?! Drink jij koffie??’. Eh, ja mam… Roy & Italië hebben een goede invloed op mij! Via de andere kant van het plein zijn we door een lange winkelstraat richting Cappella degli Scrovegni gelopen. Ondertussen kwamen we een ‘Carpisa’ tegen en natuurlijk moeten mama en ik (als een natuurlijke reflex) daar even naar binnen. Helaas vonden we ‘niks niks goed’, maar voordat ik terug kom naar Nederland, heb ik daar sowieso een nieuwe tas gekocht. Dat beloof ik (sorry, Roy)! De Capella ligt in een heel groot park (het park waar je fietsen voor een schijntje kunt kopen…) en we hebben geluncht in een cafeetje naast het park. Daarna gingen we door het park naar de Capella. Toen we er uiteindelijk waren, moesten we onze tassen afgeven bij de garderobe en konden we meteen doorlopen. De kaartjes had ik namelijk ’s ochtends al snel even opgehaald. We hadden officieel de ronde van 14.15u, maar we waren veel te vroeg en gelukkig wenkte de man dat we mee mochten met de groep van 14.00u. Het leuke is, in Nederland wenken wij door met de handpalm naar boven, de vingers van voren naar achteren te bewegen. In Italië maken ze ongeveer hetzelfde gebaar, alleen dan met de handpalm naar beneden. Na het filmpje, hebben we de Cappella bekeken en daarna, voor mijn gevoel veel korter dan de vorige keer, werden we weer vriendelijk verzocht te Cappella te verlaten. We hebben nog eventjes door het museum gelopen, maar het was veel te mooi weer om binnen te zijn, dus hebben we besloten om nog even lekker te gaan winkelen. Rond 16:00u gingen we terug naar de kamer/residenza om even uit te rusten/op te frissen/friends te kijken enz. ’s Avonds hebben we bij een pizzeria gegeten en daarna hebben we rond 22:00u afscheid genomen, omdat we de volgende dag alweer vroeg op moesten. Eigenwijs als ik ben, moet ik dan toch nog wachten tot 0:00u natuurlijk (ja, je bent jarig, of je bent het niet!), maar niet lang daarna ben ik ook lekker gaan slapen.

Zondag, de dag van mijn verjaardag! Zoals ik al gezegd had, de dag begon vroeg. Om 8:00u stonden papa en mama al (zachtjes) zingend bij mij voor de deur, hoe leuk is dat! Ze hadden allemaal kaarten en cadeautjes bij zich uit Nederland, dus ik heb eerst de tijd genomen om alles lekker uit te pakken. Van papa en mama kreeg ik een hele mooie ketting, eentje die echt bij mij past. Een heel mooi tijdloos cadeau, wat echt iets is voor een 21e verjaardag (te vergelijken met je rijbewijs als je 18 wordt, haha). Na de cadeautjes, heeft mama beneden aan de portier gevraagd of hij een taxi wilde bellen, want we gingen vandaag naar Burano en Murano (Venetië)! Binnen twee (!) minuten stond hij al voor de residenza en konden we instappen. Eenmaal op het station hebben we de kaartjes gekocht en lekker cappuccino gedronken, omdat we toch nog even moesten wachten. Ik zal jullie niet vermoeien met reis-details, maar een heel avontuur was het wel. Er was een of andere gondelracewedstrijd bezig in Venetië, waardoor niet alle boten volgens hun normale schema voeren. Erg handig… we hebben dus eerst om heel Venetië heengevaren, vervolgens ons op een bomvolle boot naar Murano moeten proppen (tja, als een deel van de boten uitvalt…) en daarna weer op een bomvolle boot naar Burano. Maar ja, we stonden lekker in het zonnetje en omdat we zo ‘hutje-op-mutje’ stonden voelde ik heel goed hoe vaak mijn telefoon wel niet trilde vanwege alle felicitaties. Super leuk! Na heel lang varen, waren we er. Ik wist meteen weer waarom ik zo gek was op dit kleine, kleurrijke eilandje. Zeker als de zon schijnt. Het maakt je gewoon zo vrolijk! Op een heel mooi hoekje, midden in Burano, met het zicht op alle gekleurde huisjes, hebben we geluncht. We hebben nog wat rondgelopen en tijdens het kopen van een souvenir een heel gesprek gehad met een Spaanse man. Toen we uitgekeken waren, zijn we met de boot weer terug gegaan naar Murano, maar daar was het zo goed als uitgestorven (en dus niet zo veel aan). We hebben wel hele mooie foto’s kunnen maken vanwege de zonsondergang en de schemering. Echt prachtig, met al dat water! Eenmaal terug in Venetië, hebben we daar nog even rondgelopen. We kwamen een man tegen die opera aan het zingen was, echt heel dapper en goed! Heel veel mensen bleven ook staan om te luisteren. Sowieso is opera in Italië iets heel groots. Een paar weken geleden fietste ik door de regen, in het donker, naar huis, toen een fietser voor mij ineens heel hard (maar wel verschrikkelijk mooi) een stuk uit een opera begon te zingen. Door de galerijtjes galmde het door heel de straat en ik vergat meteen dat het heel hard regende. Ik ben zo lang mogelijk achter die man aan blijven fietsen en vond het jammer dat ik ergens toch echt rechtsaf moest…
Maar goed, Venetië. We hebben daar lekker gegeten bij een Osteria. We kregen eerst prosecco en bruscetta van het huis. Ik had nog zo gezegd dat ik niet zo’n zin had in alcohol vandaag, maar helaas kon ik er dus niet onderuit, haha! Na het eten zijn we op ons dooie gemakje terug gelopen naar het station en hebben we, na even te hebben gewacht, de trein terug gepakt naar Padua. Daar hebben we een taxi gepakt die mij heeft afgezet bij de residenza en daarna is doorgereden naar het hotel van papa en mama. Al met al was het een super leuke en geslaagde dag. Ik voelde me helemaal jarig! Door het prachtige weer, het lekkere eten en de mooie omgeving voelde het echt als vakantie. En hoe vaak kan ik dat nou zeggen in maart?

Maandag hadden we een rustig dagje. We hadden niet echt dingen gepland en hebben gewoon gedaan waar we zin in hadden. Vandaag was het nog mooier weer dan de dag er voor, dus we hadden ook geen zin om echt musea te gaan bezoeken. Wel zijn we nog even bij Antonius geweest om hem ten eerste in de zon te zien (de vorige keer stond de zon iets verkeerd, waardoor de voorkant in de schaduw viel) en ten tweede een kaars (ja toch maar wel) en bescherm medaillonnetjes te kopen en ten derde alsnog de relikwieën te bekijken. Geluncht hebben we voor de grote basilica, buiten in het zonnetje. Mijn gezicht was al een beetje rood van zondag, maar toen was mijn neus helemaal verbrand. Tja, ik heb toch echt het vel van papa… De middag hebben we al wandelend, terrassend en genietend van de zon doorgebracht. Wat een luizenleventje, toch? ’s Avonds hebben we boodschappen gedaan bij PAM en vervolgens in mijn appartementje lekker gegeten. Ik wilde daarna graag naar de borrel van de ESN, want dit weekend waren er een heleboel nieuwe mensen aangekomen en er was daarom een ‘welkom-ontmoetingsborrel’ in, jawel, café Amsterdam. Dus, ik sprak af met papa en mama om de volgende ochtend naar hun hotel te komen om afscheid te nemen en daarna ben ik op mijn fietsje naar de borrel gegaan. Het was best gezellig. Ik heb lang zitten kletsen met een Portugese jongen en een meisje uit het Oostblok. Later op de avond tikte Melanie mij op de schouders (dat meisje van de Cartoon-party) en we spraken af woensdag samen naar de studentenavond te gaan. Ik ben, relatief gezien, op tijd naar huis gegaan, want ik was behoorlijk moe van het drukke weekend. Maar het was wel erg leuk!

Dinsdagochtend stond ik om 9:00u bij papa en mama op de stoep, maar het afscheid viel me toch zwaarder dan ik verwacht had. Als je vier dagen weer even aan dat veilige en vertrouwde gevoel hebt mogen proeven, is het behoorlijk vervelend en ook een beetje eng als je dan weer in het diepe gegooid wordt. Gelukkig weet ik nu mijn weg, heb ik wat leuke mensen om me heen verzameld en voel ik me ook hier redelijk thuis, waardoor het diepe nu alweer een stuk minder diep is als voorheen. Ik hoopte dus dat het rot-gevoel snel weg zou gaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel de dinsdag nog een beetje uit m’n hum was. Ik moest (alweer) mijn introductie aanpassen, had een college gevolgd waar ik eigenlijk niks aan vond en toen ik thuis kwam voelde het toch wel een beetje leeg. Ik ben ’s avonds daarom lekker op tijd gaan slapen.

Woensdag ging het gelukkig al weer een stuk beter! ’s Ochtends had ik mijn tweede college van de week (ik mag colleges volgen die Jeff geeft over Neurosocial psychology, ofzoiets…).
Zoals voorspeld, regende het die ochtend, maar ik zat om 5 voor half 9 netjes in de collegezaal. Toen Jeff binnen kwam, was zijn eerste reactie dus weer: ‘Gosh, Kirsten you are so punctual!’. Ehm… ik kom op tijd voor een college? Later snapte ik zijn reactie. Alhoewel het college inderdaad om half 9 had moeten beginnen, kwamen de rest van de studenten rond kwart voor negen binnen en sommigen zelfs nog later (tja, regen he!). Gelukkig kregen ze meteen van Jeff op hun flikker (óf je komt op tijd, óf we spreken af later te beginnen maar dan ook later te eindigen), dus voelde ik me niet helemaal stom. Volgens mij waren ze dat niet gewend, want voorzichtig werd er excuses gemompeld en werd er beloofd volgende keer op tijd te zijn (ik geloof er niks van…). Eindelijk begon, twintig minuten later, het college. Dit was wel echt heel interessant! Na het college heb ik nog even verder gewerkt aan mijn introductie en om 13:00u ben ik met Andreas gaan lunchen. Daarna weer de introduction, en om half 6 kwam Andreas weer terug om Friends te kijken (jeeeeej! Een andere Friends-buddy! Maar jij blijft de leukste hoor, Juul). Om acht uur had ik met Melanie afgesproken voor de studentenborrel en daar was wel iedereen redelijk op tijd. Het was een hele grote groep met alleen maar Duitse meisjes en gelukkig blijken die even punctueel te zijn als de Nederlanders. Ik heb echt een hele leuke avond gehad en om 23:00u ben ik weer terug naar huis gefietst.

Gisteren wilde ik naar de uni fietsen, bleek dat ik voor de 3e keer in vier weken naar de fietsenmaker moest. Deze keer een lekke band (zucht!). En dat, terwijl in Nederland mijn fiets zelden kapot is. Ben ik nu ineens lomper gaan fietsen? Zijn de Italiaanse fietsen hier van belabberde kwaliteit? Of... probeert iemand mijn fiets te saboteren? Ik heb echt geen idee, maar onhandig is het wel. Gelukkig kon hij mijn fiets binnen vijf minuten fixen, en €8,00 verder kon ik weer terug naar de uni. ’s Middags heb ik (weer) met Andreas geluncht en daarna boodschappen gedaan. ’s Avonds heb ik eerst met Roy geskypt en daarna ‘samen’ met mijn vriendinnen uit Nijmegen gegeten (ook via skype). Rond 21:00u ging de telefoon. Andreas. Of ik naar de keuken wilde komen, want ze waren daar allemaal al begonnen met koken. Toen ik daar aankwam, werd ik meteen voorgesteld aan een nieuwe Duitse (ja, ook al) jongen: Matthias. Het meest grappig was… toen ik hem vertelde dat ik uit Nederland kwam, vroeg hij meteen (in het Duits) of ik iets van het Duits verstond. Ik reageerde met (zo ongeveer het enige Duits wat ik onthouden heb): ‘ja, ein bisschen’. Aan de andere kant van de tafel spuugde Andreas bijna zijn wijn uit en viel hij nog net niet van zijn stoel: ‘WHAT! YOU SPEAK GERMAN!’. Ik heb dat maar meteen afgezwakt, want ‘spreken’ is wel een beetje te enthousiast. Andreas vroeg toen of ik alles begrepen had wat hij al die tijd in zichzelf gemompeld had in het Duits (hij schijnt te roddelen in het Duits met zichzelf, best apart, haha!). Hij leek best opgelucht toen ik hem vertelde dat ik niet alles begrepen had, omdat ik er met name geen aandacht aan besteed had. Nu ben ik dus heel benieuwd wat ik niet had mogen horen! Maar goed, verder was het een leuke avond en we hebben hem nog afgesloten met twee afleveringen van Friends.

Helaas viel de nacht behoorlijk tegen. Ik vrees dat ik iets verkeerd gegeten heb, want ik ben de hele nacht misselijk geweest en uiteindelijk ook behoorlijk ziek geworden. Geen tonijn meer, dus! Gelukkig voel ik me nu, op het gammele gevoel na, al weer een beetje beter, want dit weekend heb ik weer bezoek. Toen ik net mijn kamer binnen kwam, zag ik dat ze het bed al geleverd hadden, dus Samantha… je kunt komen!

Tot snel allemaal. Mocht het een troost zijn, het regent hier al 3 dagen! Blerch! Gelukkig is het niet koud.

Liefs xxx,
Kirsten