Dottore, Dottore, Dottore del buco del cul!!

Ik schrijf deze keer al wat eerder dan ‘normaal’ een nieuwe blog. Ten eerste heb ik namelijk alweer genoeg te vertellen en ten tweede weet ik niet of ik er dit weekend tijd voor heb.
Lieve vrienden en familie, ik wil jullie graag mededelen dat ik deze week heb besloten dat ik wil afstuderen in Padova. Of in ieder geval, mijn ‘Laurea’ wil vieren op z’n ‘Padovaans’! En daar heb ik (tenminste) de hulp van al mijn vriendinnen voor nodig…

Maandag had ik, na verder een rustig dagje, ’s avonds het afscheids-/verjaardagsfeestje van Romina (als je dit leest, nogmaals heel erg bedankt voor de leuke avond!). Ook al begon het rond 20:00u, Anna, Andreas en ik vertrokken pas om 21:00u. Dit lag met name aan het feit dat Andreas en Anna nog waren gaan klimmen om 19.30u en aangezien ik niet wist hoe ik moest fietsen, reed ik graag met ze mee. Toen we binnen kwamen, stond het appartement al vol met mensen. Het leuke van een ‘Erasmus-feestje’ is, is dat er heel veel mensen van verschillende nationaliteiten zijn: Spaans, Portugees, Italiaans, Oostenrijks, Fins, Nederlands, Vlaams… Tijdens het voorstelrondje bleek met name de uitspraak van de naam ‘Kirsten’ voor veel mensen echt een tongbreker. Ik heb herhaaldelijk mijn naam moeten spellen, in de hoop dat ze met de letters een soort van eigen ‘uitspraak’ konden vormen. Grappig om te horen wat mensen dan uiteindelijk van je naam maken! In eerste instantie heb ik lang zitten praten met een Spaans meisje met de prachtige naam ‘Marisol’. We hebben het gehad over de verschillen tussen onze landen, wat we wisten van elkaars landen en waar we allemaal geweest waren. Marisol is al een aantal jaar geleden afgestudeerd voor verpleegkundige, maar ze vertelde me dat ze in Spanje nergens aan een baan kon komen (zelfs niet in de horeca, of iets dergelijks!) en daarom maar besloten had om te blijven studeren. Vervolgens vertelde ze me een aantal hele opvallende (maar oh zo te verwachten) dingen over studeren aan de universiteit in Italië. Vakken volgen in Italië, oké… maar ooit moet je examen doen en dat schijnt echt een gigantische uitdaging te zijn. Ten eerste is de site waar je je in moet schrijven voor je examen alleen in het Italiaans (terwijl je ook Engelse vakken/opleidingen hebt). Kun je geen Italiaans, jammer dan. Je zoekt maar een oplossing. Ten tweede zijn hier eigenlijk alle examens mondeling. Op zich niet zo’n probleem, dacht ik. Totdat Marisol mij vertelde dat je aan een klein tafeltje moet gaan zitten en er in een U-vorm een aantal docenten om je heen zitten (soms tot zelfs achter je, je wordt dan dus letterlijk omringd). Ze stellen je dan vragen over de lesstof en jij moet antwoorden ten overstaan van al die docenten… zenuwslopend toch?! Goed, je bent dus al super zenuwachtig voor dat tentamen, blijken ze ook alleen (maar dan ook echt alleen) de datum van je examen door te geven. De tijd, de docent(en) en de plaats worden hier niet (altijd) bijgeleverd. De docent mailen voor een antwoord? Dacht het niet, je gaat geen docenten mailen… ze antwoorden (waarschijnlijk) toch niet. De enige optie die dan overblijft, is ’s ochtends vroeg op de dag zelf naar je faculteit te gaan, daar wat rond te vragen en op die manier er achter komen waar en hoe laat je examen hebt. Met het gevolg dat sommigen ruim 5 uur zitten te wachten totdat ze hun examen mogen afleggen… (Bij Anna is deze week een examen verschoven naar de volgende dag, omdat de docent na 5,5 uur ‘geen zin meer had’). Prettig, erg prettig!
Niet veel later raakte ik in gesprek met een ‘ESN-man’ en hij vertelde mij dat er de komende weken heel veel activiteiten georganiseerd zullen worden voor de nieuwe Erasmus-studenten die deze week aankomen voor het tweede semester. Hij nodigde me uit om daar ook vooral aan mee te doen, het is namelijk de beste manier om nieuwe mensen te leren kennen! Ook stelde hij voor om me, nadat ik aangaf graag wat beter Italiaans te willen leren, in contact te brengen met een Italiaans meisje. Zij wil schijnbaar graag Nederlands leren (de reden is me niet helemaal duidelijk, haha!) en zo kunnen we elkaar mooi helpen. Tot nu toe heeft hij me nog niet gemaild, maar ik ga er zeker achteraan, want dit zou echt een hele leuke kans zijn!
Nadat die ESN-man naar een ander feestje was vertrokken, zag ik in mijn ooghoek dat een jongen met een muts (bewust of onbewust, dat weet ik niet) mijn kant op aan het kijken was. Toen ik terug keek (ja, wat moet je anders?), stelde hij zichzelf voor als Marco. Hij bleek uit Padova te komen, maar hij sprak wonderbaarlijk genoeg echt heel goed Engels! Ook met hem had ik een heel leuk gesprek. Ze zeggen wel eens dat als je in Tilburg maar lang genoeg met iemand praat, je dan ergens wel familie bent, maar dat blijkt in Padova ook te zijn. Hij bleek namelijk Serena en Andrea (van de kapel en de chocomelk) te kennen, omdat hij zelf ook jazzmuzikant is. Erg leuk! Op een of andere manier kwam het gesprek uiteindelijk op zijn muts en toen kwam er me toch een mooi verhaal uit… Hij bleek namelijk een paar dagen geleden te zijn afgestudeerd voor zijn Bachelor in Environmental Engineering (ja, ik had er ook nog nooit van gehoord) en zijn Laurea gevierd te hebben met zijn vaste vriendengroep. Nu zullen jullie misschien denken, afstuderen… eind februari? Ja, ik begreep van Marisol dat je in Italië het hele jaar door kunt afstuderen (behalve in januari, ofzo) en dat dat afhankelijk is van je studie. En lieve mensen, het vieren van je Laurea schijnt wel echt iets bijzonders te zijn van deze streek. In Rome, Napels e.d. zullen ze dit namelijk niet op deze manier doen. Marco heeft me in het kort uitgelegd wat het idee is. Als je afstudeert word je, na het officiële gedeelte, compleet aan je vrienden overgeleverd. Het heeft iets weg van een vrijgezellen feest, maar dan anders. Het is namelijk de bedoeling dat de kersverse ‘dottore’ bespottelijk wordt aangekleed (of in sommige gevallen uitgekleed) door zijn vrienden, zo de hele dag rond moet blijven lopen en de hele dag (op een leuke manier, natuurlijk) belachelijk wordt gemaakt door zijn vrienden. Vaak wordt er een poster gemaakt, waarop een karikatuur staat en een satirisch gedicht over het levensverhaal van de afgestudeerde. Natuurlijk wordt er geprobeerd om zo veel mogelijk beschamende dingen er in te verwerken… Meestal moet de ‘dottore’ het gedicht zelf voordragen en bij iedere fout of hapering als straf alcohol drinken. Daarna worden er soms spelletjes gedaan op straat en gaan ze met grote groepen naar het centrum, waar tot in late uurtjes door wordt gefeest. De hele dag hoor je de vrienden van de ‘dottore’ één enkel liedje zingen: ‘Dottore, Dottore, Dottore del buco del cul, vaffancul, vaffancul!!’. Het is lastig om goed te vertalen, maar één ding is zeker: het is behoorlijk grof, haha! Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw… De vrienden van Marco hadden zijn hoofd kaalgeschoren. Dat was de reden van het mutsje! Hij vertelde ook nog dat hij twee complete flessen wijn leeg had moeten drinken, waardoor hij zich nog maar weinig kon herinneren van de hele avond. Hij weet alleen nog dat hij er heel erg van genoten heeft. Juist ja, haha! Mochten jullie het willen zien, er staat genoeg van de ‘Laureas’ op You Tube. Bijvoorbeeld, het liedje: http://www.youtube.com/watch?v=L65Q8CmHCtI
Om 0:00 hebben we gezongen voor Romina, ze werd ook 21! Ze hadden als ‘taart’ een colomba (pasquale), een soort Italiaans cake-taart, in vorm van een (vredes)duif die hier vaak met Pasen gegeten wordt. Erg lekker! Al met al, was het een hele gezellige avond waar ik ook weer heel wat bijgeleerd had!

Zo, en dat was alleen nog maar de maandagavond… Gelukkig blijven er nog maar drie dagen over, waar ik niet zoveel over te vertellen heb. Dinsdag had ik namelijk weer om 12:00u een afspraak met Jeff om mijn inleiding te bespreken. Hij vond dat ik goed kon schrijven en heeft me weer een beetje op weg geholpen met wat tips. ’s Middags ben ik gaan lunchen bij de mensa met Anna, Nina en één van de Spaanse jongens. Mmm… ze hadden er risotto, heerlijk! Omdat het zo’n lekker weer was, besloten we (harstikke illegaal) weer uit het raam te klimmen en op het platte dak te gaan zitten. Op de terugweg moesten Anna en Nina per se een Spritz halen. Ik heb overgeslagen deze keer… het was mij een beetje vroeg. We hebben daarna nog zo’n anderhalf uur op het dak gezeten en van het heerlijke zonnetje genoten. Daarna ben ik terug naar de uni gegaan om nog eventjes het commentaar van Jeff te verwerken en ’s avonds heb ik een rustig avondje gehad.

Woensdag overdag was weer een introductie-dagje; ik zal jullie daar verder niet mee vermoeien. ’s Avonds was het afscheidsetentje van Nina en Zuzia, omdat ze allebei weggaan deze week. Tijdens het eten had iedereen al behoorlijk wat gedronken en ook naderhand, toen we nog wat na zaten te kletsen, verscheen de één na de andere fles op tafel. De rest van de avond is dus ook, op z’n zachtst gezegd, erg bijzonder geweest. Ik zal jullie verdere details besparen, maar waarschijnlijk ben ik 1) niks gewend/een ‘saai’ persoon en had ik 2) (veel) meer moeten drinken om me echt op mijn gemak te voelen. Het was gezellig, maar ik heb mijn ogen uitgekeken. Al met al was het geloof ik niet echt ‘mijn soort feestje’. Ik ben dus ook niet mee uit gegaan (mede, omdat het al best laat was en ik de volgende dag gewoon weer op tijd wilde beginnen) en ik ben, toen de portier kwam vragen of het iets zachter mocht, lekker gaan slapen.

Vandaag weer een dagje universiteit. ’s Ochtends heb ik versie 2 van mijn introductie afgemaakt, uitgeprint en ben ik die af gaan geven bij Jeff. Hij vroeg of het goed was als we elkaar om 12:00u zouden zien om mijn werk te bespreken. Prima! In de tussentijd ben ik naar huis gefietst om mijn laptop oplader op te halen (was ik vergeten, domdomdom!) en heb ik nog snel even met Roy geskyped. Om klokslag 12:00u stond ik weer bij Jeff voor de deur. Toen ik binnenkwam, zag ik dat hij met Serena aan het praten was en hij keek dan ook een beetje verwilderd op. Zoals wel vaker gebeurt, begon hij in rap Italiaans tegen mij te praten. Omdat hij niet echt een reactie kreeg, behalve een schaapachtige grijns van mij en wat gegrinnik van Serena, begreep hij dat hij zich weer eens vergist had en herhaalde hij zijn zin (nu in het Engels): ‘I think you are the most punctual person of all the people in Italy!’ Serena moest opnieuw grinniken. Ohja… shit, daar zou ik inderdaad op letten. We spraken af dat ik over een kwartiertje terug zou komen. Twintig minuten later (ja, ik geef het toe… ik wilde bewijzen dat ik ook NIET punctueel kon zijn) stond ik weer voor zijn deur, maar bleek hij nog niet klaar te zijn, omdat het gesprek met Serena uitgelopen was. Hij zou wel naar mij toe komen. Zucht! Haha! Uiteindelijk, 12.30u, klopte hij bij mij op de deur en hebben we weer even zitten kletsen over mijn tekst. Ik schrok in eerste instantie van de hoeveelheid aantekeningen, maar Jeff zei dat dat juist een goed teken was. Veel aantekeningen is een teken dat hij het de moeite waard vindt om aan te passen. Op het moment dat het slecht is, schrijft hij er niks op en krijg je het zo terug, met het nieuws dat je beter opnieuw kunt beginnen. Oh… oké! Opnieuw kreeg ik een compliment van hem dat ik zo goed kan schrijven (jeeeej!). Ik moet wel zeggen dat het erg goed is voor mijn zelfvertrouwen én voor mijn beslissing om de researchmaster te gaan doen. Als je immers onderzoek gaat doen en je kunt het niet opschrijven, tja, dan kom je ook niet echt heel ver. Dus, met nieuwe tips en aantekeningen kan ik beginnen aan versie 3 van mijn introductie. Wat ook nog leuk is om te vertellen, vandaag waren er de hele dag dus van die ‘Laureas’ en omdat ik mijn raam open had staan, heb ik ze de hele middag ‘Dottore, Dottore, Dottore del buco del cul, vaffancul, vaffancul’ horen zingen. Ook heb ik heel wat raar verklede figuren door de stad zien lopen én een meisje dat compleet onder de eieren en verf zat. Ik vond het echt heel leuk om nu eens in het echt te zien, wat ik maandag allemaal al gehoord had.

Maar eerst… Papa en mama! Ze komen morgenmiddag aan en ik heb nu al zin om ze weer te zien en om ze hier een beetje rond te leiden. En ook… mijn verjaardag! De eerste verjaardagspost heb ik al binnen (dankuwel tante Gusta en Anny!). Toen de portier me achterna kwam gerend met die kleurige enveloppen uit Nederland, voelde ik me al helemaal jarig!

Iedereen alvast een fijn weekend. Ik heb gehoord dat het nu EIN-DE-LIJK bij jullie ook een beetje mooi weer wordt. Geniet ervan!

Heel veel liefs,

Kirsten