Habemus Papam!

Hallo lieve lezers! Voor weer een druk weekend losbarst, nog snel even een nieuwe blog. Naast het bezoek van Samantha afgelopen weekend is er deze week niet heel veel spannends gebeurd, dus ik weet niet of het een heel leuk blogje gaan worden. Maar, we gaan het zien!

Vrijdag kwam Samantha met goede hoop richting Padova. Helaas was het weer gigantisch omgeslagen, dus in plaats van de zon in Nederland, kreeg ze er grijze luchten en regen voor terug. Tja, ik kan nu eenmaal niet alles plannen. Maaaar… je bent natuurlijk wel in Italië, dus dan ga je er ook maar wat moois van maken. Helaas begon het niet alleen vanwege het weer niet helemaal voorspoedig. Mijn voorband raakte halverwege weer lek (ja, voor de tweede keer in twee dagen), dus heb ik hem ergens tegen een paal gegooid en ben ik maar te voet verder gegaan naar het station. Gelukkig kwam ik maar ietsje later aan dan de afspraak was, aangezien ik altijd veel te vroeg vertrek. Op de één of andere manier had Samantha het voor elkaar gekregen om de GIGANTISCHE hoofduitgang over het hoofd te zien en had ze een zijuitgang gekozen, waardoor het even duurde voordat ik haar gevonden had. We zijn samen te voet terug gelopen naar mijn fiets, hebben hem meteen bij de fietsenmaker (ja, óók de zoveelste keer in 5 weken) afgeleverd en, een nieuwe binnen- en buitenband verder, konden we daarna door naar de residenza. Daar wat papierwerk getekend (want hé… voor hetzelfde geld is ze een terrorist) en toen mocht ze eindelijk (legaal) mee naar mijn appartement. Toen ze haar koffer opendeed zaten daar nog cadeautjes in voor mijn verjaardag, super leuk! Nadat de rest van de spullen waren uitgepakt, haar bed was opgemaakt en we wat hadden gedronken, zijn we te voet naar het centrum van Padova gelopen. Ik ga jullie niet alles vertellen, want ik heb ongeveer dezelfde rondleiding aan Samantha gegeven als die van een week eerder aan mijn ouders. Padova heeft een leuk centrum, maar nergens kun je een beetje betaalbare restaurantjes vinden. Borrelen? Prima! Eten? No way… Dus na zo’n uur rondgestruind te hebben door het centrum, zijn we uiteindelijk maar neergeploft bij het restaurantje waar ik ook met papa en mama had gegeten. Mijn maag was nog steeds niet helemaal goed van die ochtend, dus heel veel heb ik jammer genoeg niet kunnen eten. Toen we hadden betaald, kregen we van de ober een takje mimosa (zie de foto!). Het was 8 maart en dus Festa della Donna (ofwel, internationale vrouwendag). In Italië wordt dit gevierd door aan iedere vrouw de vrolijke felgekleurde gele bloemetjes te geven. Fijn dat er toch eens aan de vrouw gedacht wordt, in dit land waarin alles om mannen draait…

Zaterdag hebben we lekker een beetje uitgeslapen. We zouden vandaag naar Verona gaan en onderweg zijn we nog even, typisch Italiaans, in een barretje gaan ontbijten met een lekker croissantje en een cappuccino (Samantha, de barbaar, lust natuurlijk weer geen koffie dus had sinaasappelsap). De treinreis ging voorspoedig en rond twaalf uur waren we in het prachtige Verona. Omdat ik deze keer de weg wél wist, hebben we lekker de route gelopen die ik de vorige keer ook had gedaan. Op deze manier kom je langs alle mooie en belangrijke dingen. Ik probeerde Samantha dezelfde fout te laten maken als ik, door haar gewoon langs het balkon van Julia te laten lopen, maar helaas had ik al zoveel verraden dat ze binnen no time door had dat we er waren. Jammer… heel jammer. Na de beklimming van het uitzichtpunt (ik heb zelfs een man kunnen vertellen waar al die trappen op uitkwamen, ja IK!) gingen we op zoek naar een kerkje waar Samantha een kaarsje kon aansteken. Op een of andere manier zijn alle kerken dicht op zaterdag, of moet je er ineens €2,50 voor betalen. Juul, Marije… wij gaan de volgende keer gewoon op zondag! Nouja, we vonden na die beklimming dat we wel een ijsje verdiend hadden en dus hebben we in het zonnetje zitten genieten mét ons ijsje. Daarna nog wat rondgelopen, op een terrasje gezeten en gewacht tot we honger kregen. Helaas ging dat bij mij niet gebeuren, dus besloten we rond half 7 toch maar de trein terug te pakken naar Padova en dan daar maar wat te zoeken. Samantha heeft op het station nog een soort broodje kipburger op, maar ik had aan de toast van die middag, het ijsje en de halve liter ijsthee op het terras meer dan genoeg. De trein terug bleek 20 minuten vertraging te hebben. Toen hij er eenmaal was en we op ons gemak waren gaan zitten, gingen ineens alle lichten uit. Oke? Dus ik naar zo’n man toe om te vragen of hij wist of deze trein wel naar Venetië ging (dan gaat hij ook langs Padova…) en hij zei dat dat echt zo was. Een half uur later sprongen (halleluja!) de lichten weer aan en begonnen we te rijden. Eenmaal terug in Padova regende het pijpenstelen en natuurlijk begaf mijn €2,00 paraplu het nu helemaal. Ach, wij Nederlanders zijn niet bang voor een beetje regen, dus ik heb mijn mismaakte paraplu in een container gedumpt en we zijn zo naar huis gelopen. Eenmaal in mijn kamer waren we heel erg moe en zijn we lekker gaan slapen.

Zondag, de officiële uitslaapdag (alweer)! Vandaag gewoon lekker een rustig dagje Padova op de planning, dus eerst richting de Basilica van Antonius en Prato della Valle. Het was zo’n lekker weer dat we gewoon onze jas hebben uitgetrokken. Inmiddels sneeuwde het in Nederland weer, dus Samantha had toch nog (wat het weer betreft) de goede plek uitgekozen. Helaas waren heel veel winkels dicht, waardoor onze shopmiddag een beetje in het water viel. We hebben daarom maar lekker geluncht op Piazza della Frutta en zijn daarna terug gelopen naar Carpisa (die was toen wel open). Ik heb daar een nieuwe tas én een nieuwe paraplu gekocht en Samantha was ook goed geslaagd met een nieuwe tas en portemonnee. Helaas was de verkoper behoorlijk irritant… hij bleef maar tegen mij aan lullen. Het zullen de blonde krullen wel zijn! Daarna zijn we terug gelopen naar de residenza en hebben we ons even opgefrist voor het avondeten. We hadden namelijk op Prato della Valle een leuk restaurantje ontdekt! Toen we ’s avonds aankwamen was er een concert bezig, maar toen we na het eten daar wilden gaan kijken, was alles al afgelopen! Pff… ze weten hier echt niet wat gezellig is hoor. We zijn daarom maar doorgelopen naar een typisch Erasmus barretje midden in de stad en daar heb ik een Spritz (ze hadden er Campari ingedaan in plaats van Aperol… BAH!) en Samantha een Sex on the Beach gedronken.

Maandag moest Samantha al vroeg de trein weer hebben naar Mestre, dus na vlug vlug ontbijt, het inleveren van het bed en een poging tot betalen zijn we richting het station gelopen. Daar heb ik afscheid genomen van Samantha en daarna ben ik terug gefietst naar mijn kamer. Maandag was een beetje een omruim-, poets- en wasdagje en ook heb ik nog wat gewerkt aan mijn scriptie. Omdat ik (ja alweer) nogal last had van het afscheid ben ik maar een beetje op tijd naar bed gegaan.

Dinsdag had ik weer een afspraak met Jeff voor mijn inleiding. Hij zegt telkens: ‘it goes really, really well’, maar komt dat toch weer met een hoop aanpassingen. Gelukkig lijkt het eerste deel nu helemaal prima en kan ik me met name dus gaan richten op het tweede deel van de inleiding. Het is wat… als je wil publiceren! Toen ik ’s middags lunch ging halen, kwam ik Sara en Serena tegen. Serena is vrijdag jarig en nadat we even gezellig gekletst hadden, spraken we af dat we elkaar vrijdag zouden zien en taart zouden gaan eten samen. Na 100 variaties van taarten gehoord te hebben, zei ik maar dat ik alles lekker vond en dat ze zelf maar iets moest kiezen. Bij de bar waar ik eigenlijk mijn lunch wilde halen, hingen ze met de benen buiten, dus ik ben maar naar het barretje ernaast gegaan. Helaas moest ik daar ook nog bijna 20 minuten wachten. Gelukkig was mijn broodje wel lekker! Na nog een uurtje verder te hebben gewerkt, was het al weer tijd voor mijn college. Het wordt echt steeds interessanter en vandaag was er ook een artikelpresentatie door de studenten. Nou, en dan maken wij grapjes over Nederlanders die Engels met een giga accent praten (het ‘haipootesies’-drama, hè lieve medestudenten)… Italianen zijn simpelweg NIET te verstaan! Ik heb echt heel geconcentreerd zitten luisteren, maar op een gegeven moment werkte het echt op mijn lachspieren. Ik had heel veel respect voor Jeff. Zijn moedertaal werd me daar toch mishandeld: ‘Ajme goienk toe telle joe sommetienke abhoute…’ Jaja. Na het college ben ik eerst boodschappen gaan doen, heb ik gekookt en heb ik daarna een rustig avondje gehad.

Woensdag keek ik uit het raam: regen. Alweer. Joepie. Om half 9 begon mijn college al weer, maar gelukkig hoef ik niet ver te fietsen. Netjes om 10 voor half 9 zat ik, samen met een andere jongen en een Italiaans/Duits/Amerikaans meisje (lang verhaal) in het lokaal en niet veel later kwam ook Jeff binnenwandelen. Het internationale meisje was net weer terug uit Amerika en had voor iedereen (gigantische) tubes tandpasta meegenomen, omdat die je tanden volgens haar super wit maken. Ik kreeg er ook één in mijn handen geduwd, maar ik durf het niet zo goed te gebruiken… Er staat namelijk op: Niet geschikt voor kinderen! Niet te veel gebruiken! Niet doorslikken! Toch doorgeslikt?! Dokter raadplegen! Ehh… je tanden zullen er vast spierwit van worden, maar volgens mij is dit puur vergif, ofzo? Goed, we zaten dus te wachten op de rest en ik had goede hoop, aangezien Jeff vorige week een hele preek had gehouden over op tijd komen. Half 9: 4/15 mensen. Tien over half 9: 6/15 mensen. Kwart voor 9: 8/15 mensen. Tien voor 9: 10/15 mensen. Toen besloot Jeff te beginnen, aanzien hij 10 het minimale aantal vindt om voor te doceren. Na een zoveelste uitbrander over punctualiteit, het feit dat ze verantwoordelijk moesten worden en het ronduit onbeleefd is om mensen op je te laten wachten, zei hij dat hij voortaan om kwart voor 9 zou beginnen, maar dat daarna de deur op slot zou gaan. Om 5 over 9 (35 min te laat… ‘ja sorry, de regen’) was uiteindelijk iedereen binnen. Zucht! ’s Middags na het college ben ik weer gaan lunchen met Andreas en daarna heb ik verder gewerkt aan mijn scriptie. En toen hoorde ik het… we hebben een nieuwe Paus! Vanaf dat moment heb ik niets anders meer gezien dan overal Italianen achter de tv (die KEIHARD aan stond), mensen die elkaar op de schouders sloegen en elkaar een hand gaven. Want, habemus papam! Wat een happening! ’s Avonds ben ik (door de regen) naar het kantoor van ESN gefietst om me in te schrijven voor een bezoek aan het onderwijsmuseum hier, maar er waren problemen met de kassa, dus moest ik morgen maar terug komen. En toen kon ik, door de regen, weer terug. Onderweg liepen/fietsten overal studenten en het ging maar over één ding (papa, habemus papam, Pope). Toen ik thuis kwam, zette ik de tv aan, maar ook daar kon ik er niet onderuit. De complete tv werd gedomineerd door beelden van de nieuwe Paus (of door tekenfilms). Met de toespraak van de Paus op de achtergrond heb ik nog wat zitten facebooken/skypen enz. en daarna ben ik gaan slapen.

Vandaag had ik al om half 10 een afspraak met Jeff. Toen ik wegfietste, zag ik hoe twee mannen elkaar tegen kwamen en ze allebei heel hard riepen: ‘HABEMUS PAPAM!’. Jaaa, nu weten we het wel, haha! Toen ik bij Jeff aanklopte, hebben we eerst een discussie gevoerd over Italianen en hun punctualiteit. Hij wilde heel graag weten wat ik er van vond. Om eerlijk te zijn: lachwekkend (net als hun Engelse uitspraak). Tja, ieder land heeft zo zijn gebruiken! Daarna gaf hij mij alle spullen en gegevens die ik nodig heb voor het schrijven van de methode. Eindelijk kan ik verder! Na nog wat verdere kleine aanpassingen voor mijn introduction, ben ik weer naar mijn kamer gegaan. Ik kon vandaag mijn kantoor niet in, omdat ze de vloer gingen waxen. Ik had gisteren al een heel gestresst mailtje van Jeff gehad: ‘DON’T ENTER YOUR OFFICE TOMORROW!!’, dus het was duidelijk belangrijk. Dus, lekker thuis op mijn gemak verder gewerkt. Wel een fijn gevoel hoor om nu eindelijk eens aan een ander hoofdstuk te kunnen werken, dat boekt vooruitgang! Vanavond weer naar de ESN gefietst en nu kon ik me gelukkig wel inschrijven voor het museumbezoek van woensdag. Ben erg benieuwd. Het gaat over het onderwijs in Italië en ze laten ook speelgoed van die tijd zien enzo. Echt iets voor mij dus! Vanavond is er een feest hier in de residenza, maar ik hoorde van Andreas dat die feestjes meestal niet heel leuk zijn. Ik ga dus zo maar eens kijken of ik een filmpje kan kijken met hem, ofzo.

Morgen nog een laatste dagje op de uni en dan is het al weer weekend. En wat voor één! Juul en Marije komen over, dus dat worden weer een paar super gezellige dagen! Dat het maar snel morgen mag zijn…

Heel veel liefs,

Kirsten