La dotta, la grassa, la rossa.

Oftewel: “de geleerde, de dikzak, de rooie”. Dat, lieve lezers, wordt ook wel gezegd over... Bologna! Geleerd, vanwege de belangrijkste en oudste universiteit van (volgens de Italianen) de wereld die in Bologna gevestigd is. Dik, omdat de Bolognese keuken (ja, die van de spaghettisaus) bekend is vanwege de overvloedige maaltijden. Rood, vanwege de kleuren van de huizen. Alles wat zo mooi klonk én was in het begin, bleek aan het eind jammer genoeg iets anders uit te pakken...

Ik heb besloten ook bij deze week de maandag en de dinsdag over te slaan. Voor mij zijn dit echt poets-, was- en schrijfdagen, waardoor het niet bijster interessant is om over te vertellen zonder dat het een ‘en toen… en toen… en toen…’- verhaal wordt.

Woensdag stond het ESN-tipje naar Bologna op de planning. Ik heb heel lang getwijfeld of ik wel mee wilde, omdat het midden in de week was en ze ’s avonds naar een discotheek zouden gaan, maar omdat Saara en consorten wel gingen, besloot ik toch ook maar een kaartje te kopen. Woensdag ochtend had ik eerst college en dat was ook meteen het laatste college waar ik bij kon zijn, omdat de colleges van de weer daarop niet door gingen vanwege Pasen (de Italiaanse universiteit sluit hier tot donderdag, een soort van 3e en 4e Paasdag… raar volk!). Na college heb ik nog wat aan mijn scriptie gewerkt en daarna ben ik samen met Saara en Bernie gaan lunchen bij mensa Piovego. Alhoewel Bernie een Duitser is en die over het algemeen redelijk op tijd zijn, heeft Bernie vast ergens Italiaanse genen. Wat je ook met hem afspreekt, hij is standaard 20 minuten te laat. We stonden dus om 13:00u bij de mensa te wachten en Saara zei: ‘ben benieuwd of hij op tijd is’. Ze had haar woorden nog niet koud of haar telefoon ging. Bernie. Hij was 10 minuten later en we moesten maar alvast gaan eten. Nadat ze had opgehangen, zuchtte Saara heel verontwaardigd en met de verwijtende ‘always him!’, maakte ze me toch behoorlijk aan het lachen. Ruim een half uur later kwam hij uiteindelijk aangekakt. Wij hadden ons bord al bijna leeg, maar ach, haha! Na het eten, gingen we naar het station, omdat we daar met de hele ‘Bologna-ESN-groep’ hadden afgesproken. Nadat iedereen een kaartje had gekocht, kon de reis beginnen! Anderhalf uur geboemel verder (ik bleef maar denken aan dat zinnetje van Guus in Kedengedeng: ‘ik kom op plaatsen, waar ik nooit ben geweest’), kwamen we aan in Bologna. Na een plas-/eetpauze bij de Mac, gingen we te voet verder naar de binnenstad. Ik was inmiddels ingedeeld in de Engelse rondleidinggroep en Saara uiteindelijk ook, omdat de Italiaanse groep te groot was. We hebben een ontzettende leuke rondleiding gehad van een Italiaanse jongen, die zich overduidelijk thuis voelde in de stad. Hij kon prachtig vertellen en heel de groep hing dan ook aan zijn lippen als hij weer één of ander (liefdes)verhaal met spannend complot aan het vertellen was. Eén van de leukste dingen vond ik het beeld op het grote centrale plein van Bologna: Piazza Maggiore. Midden op het plein staat een fontein met een heel groot beeld van Neptunus (officieel staat die op Piazza Nettuno). Onze gids vertelde heel mooi wat voor discussie het beeld had veroorzaakt. Neptunus, het standbeeld, heeft namelijk maar een heel klein piemeltje en dat kon natuurlijk eigenlijk niet bij een groot heerser en god als hij (volgens de stadsraad). Aan de andere kant vond de kunstenaar die het beeld gemaakt had, dat de vrouwen die daar de was deden, ook niet afgeschrikt mochten worden door een mogelijk gigantisch geslacht. Maar als deze kunstenaar niet deed wat de stadsraad hem opdroeg, kreeg hij zijn geld niet en zochten ze een ander om het beeld te maken. Wat was de geniale oplossing? Hij maakte het beeld met een klein piemeltje, zodat de vrouwen niet bang zouden worden. Maar. Op het plein legde hij een zwarte steen, de ‘stone of shame’, en als je daar op staat… tja. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen wat je dan kunt zien. Ik zal een foto bijvoegen, maar omdat we 1) compleet de slappe lach hadden na dit verhaal en 2) we snel weer weg moesten, heb ik het niet scherp er op kunnen krijgen. Wie weet zien jullie het toch en anders… ga zelf een kijkje nemen! Na de rondleiding was het donker geworden en gingen we nog even naar een barretje. Daar kwam ik een Nederlands meisje tegen en stomtoevallig kwam ze ook nog uit Tilburg! We hebben even staan kletsen en daarna gingen we naar het restaurant. Op de tafels stonden grote flessen rode wijn (van 1,5 liter) en grote kannen met bier (en gelukkig ook nog wat water voor zeikerds, zoals ik, die én geen rode wijn én geen bier lusten). Gratis. Het gevolg? Binnen twee uur was iedereen zo zat als een pinneke en zat ik me daartussen alleen maar ongelukkig en onveilig te voelen. Ik wilde eigenlijk op tijd de trein terug, omdat ik de dag daarna een belangrijke afspraak had met Jeff en de trein daarna pas om kwart over 3 zou gaan (wat betekende dat ik om 5 uur thuis zou zijn), maar het zag er niet naar uit dat er iemand met mij mee wilde. En alleen door Bologna en terug naar Padova… geen haar op mijn hoofd! Dus, ik heb moeten wachten tot de wijn en het bier op was (de flessen die niet op waren, werden meegenomen en onderweg wel ergens opgezopen) en toen ben ik meegegaan naar de discotheek (dat ze überhaupt de weg nog wisten, verbaasde me een beetje). Onderweg kwam ik gelukkig wat meisjes tegen die ook de trein van kwart over 3 wilden nemen, dus daar ben ik de hele avond bijgebleven. Uiteindelijk was het best gezellig in de kroeg, maar ik was ook blij dat naar huis kon. En toen… de terugweg. We waren met z’n vijven, vier meisjes en één jongen. Godzijdank bestaat er zoiets als navigatie anders hadden we waarschijnlijk het station nooit teruggevonden. Eenmaal op het station kwam hobbel numero twee: de treinkaartjes voor de 2e klas waren uitverkocht. Nouja goed, met vier blonde dames in Italië, midden in nacht, moet je toch wel een eind kunnen komen zou je denken? Helaas was de eerste conducteur die we troffen een moeilijke… hobbel numero 3. We mochten de trein in, als we €50,00 pp zouden betalen (boete voor het hebben van geen kaartje), want de trein was vol. ‘Ja maar meneer, we hoeven geen stoel, we willen gewoon naar huis’. Geen sprake van. Vol is vol. Zucht! Gelukkig was er nog een andere conducteur en die was, na wat puppyogen wel bereid ons mee te nemen voor de normale prijs, maar we moesten in één wagon blijven staan. Oke, dan maar 1,5 uur staan. Liever dat, dan nog 2,5 uur wachten op het station tot de eerstvolgende trein (die van half 7 ’s ochtends) terug naar Padova. Gelukkig, anderhalf uur verder, kwamen we veilig aan in Padova, bleek (wonder boven wonder) mijn fiets de nacht op het station overleefd te hebben (danku, Giulietta!) en kon ik kwart over vijf mijn bed in rollen.

Jullie kunnen je voorstellen dat ik de hele ochtend heb geslapen, tot 11 uur, want om 12 uur had ik weer een afspraak met Jeff. Toen ik daar aanklopte, zat alleen Serena binnen. Het eerste wat ze zei was: ‘wow… tough night?’. Ehm ja, vraag maar niks, ik voelde me al ontzettend knap vandaag *ahum*. Hij kwam pas om 13:00u terug, want hij had college. Heerlijk, verstrooide begeleiders… ik had dus nog even kunnen slapen! Uiteindelijk moest hij nog lunch halen, blabla, half 2 was hij er om te vertellen dat we de data nog niet konden analyseren, want het programma het niet deed. Grrrr! Ik ben naar huis gegaan, heb nog wat kleine dingetjes verbeterd en heb daarna lekker rustig aan gedaan. ’s Avonds was namelijk het afscheidsfeestje van Alesya (Russische meisje), Anna en Andreas. Ze hadden pizza laten bezorgen en we hebben de hele avond een beetje met elkaar zitten kletsen. Felix was ook uitgenodigd, dus dat was wel gezellig. Saara en ik waren alleen zo moe, dat we niet echt heel erg ‘good company’ waren (Saara was pas om 9 uur thuisgekomen). We zijn dus ook maar lekker ‘op tijd’ gaan slapen.

Vrijdag heb ik weer wat uitgeslapen en om 13:00u hadden Felix, Saara, Anna en ik afgesproken om te gaan lunchen bij Forcellini. Gelukkig was Felix zo slim geweest om op te zoeken of de mensa’s eigenlijk wel open zijn op Goede Vrijdag en natuurlijk, we hadden het kunnen weten in een katholiek land als dit, waren ze allemaal dicht. We besloten daarom maar lekker pizza te gaan halen (ja alweer) bij de pizzashop bij ons om de hoek. Na een heerlijke (halve, Anna had mijn andere helft) pizza met echte buffelmozzarella, ben ik teruggegaan naar mijn kamer en heb ik daar geprobeerd wat te schrijven. Helaas had ik niet veel inspiratie, dus ben ik begonnen met de voorbereidingen voor het solliciteren voor de Research Master (maken van een Engelse CV, officiële cijferlijsten opvragen, enz.). ’s Avonds hebben Saara en ik samen nog een paar afleveringen Friends gekeken.

Zaterdag, regen. Jeeeej! Dat had ik nog niet verteld, maar het heeft de hele week geregend hier. Leuk he? ’s Ochtends kwamen Anna en Andreas nog afscheid nemen, omdat ze (nu echt) zouden vertrekken die ochtend. Het was niet heel moeilijk, ofzo. Jammer dat ze gaan, maar voor mij duurt het ook niet lang meer. Voor Saara zal het waarschijnlijk moeilijker zijn. Saara ging vandaag naar Verona, maar omdat ik daar, door alle bezoeken, al 3x geweest was de afgelopen maand en ze de hele dag regen hadden voorspeld, besloot ik lekker binnen te blijven. Ik heb me vermaakt met het kijken van een hele leuke Fantasy-serie ‘Once upon a time’, echt iets voor mij! Toen ik ’s middags even boodschappen ging doen, regende het toch iets harder dan ik had verwacht. Onderweg heb ik daarom wat voordelen bedacht van regen in Italië (om het wat dragelijker te maken dat ik compleet doorweekt was, aangezien mijn paraplu al twee weken geleden overleden was): 1) het is hier nooit koud. Je wordt dus nat, maar verder is het goed te doen. 2) Italianen vinden je super zielig als je zonder paraplu of capuchon door de regen fietst. Je krijgt dus overal voorrang. 3) Je lacht je kapot om Italianen in de regen. Als er één volk zou kunnen smelten, dat zijn het waarschijnlijk de Italianen. Eenmaal terug, heb ik mijn pyjama aangetrokken en ben ik niet meer naar buiten geweest. ’s Avonds kreeg ik van Melanie (Duits meisje) een uitnodiging om eerste Paasdag ’s avonds te komen eten met haar vrienden, echt heel lief!

Zondag, eerste Paasdag! Om half 1 heb ik gezellig meegedaan met de Paasbrunch aan de Ringbaan Oost, Tilburg. Erg leuk om virtueel er toch een beetje bij te kunnen zijn. Lang leve skype! Na de Paasbrunch ben ik met een paar stukken Colomba (Italiaanse Paascake) naar de binnentuin gelopen, want daar zat Saara in de zon te studeren. Ja, je leest het goed! Alsof het zo moest zijn, was het vandaag prachtig weer. Rond vier uur ben ik terug gegaan, want ik moest mijn hapjes maken voor het etentje van die avond: gevulde eieren! Om zes uur moest ik ergens bij een adres zijn en toen ik het uiteindelijk gevonden had, zat het hele appartement van een Pools meisje vol met Duitse jongens én Melanie. De tafel stond vol met lekkere (zelfgemaakte) dingen en het Poolse meisje wat voor ons traditionele Poolse Paassoep aan het maken. Het was allemaal heerlijk en ik vond het leuk om eens met andere mensen op deze manier Pasen te vieren. Uiteindelijk kwam er nog een meisje uit Spanje en een meisje uit Mallorca en toen waren we compleet. Na het eten, hebben we nog lekker wat na gekletst en rond half 10 ben ik naar huis gegaan. Het was leuk!

Tweede Paasdag, of ‘Pasquetta’ in het Italiaans ben ik weer verder gegaan met het kijken van die Fantasy-serie. ’s Middags heb ik bijna 1,5 uur gesport met Saara. Heerlijk, de hele gym was leeg! Dat hebben we bijna nooit! Verder heb ik niet echt heel veel spannende dingen gedaan. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n lamme, luie, rustige Pasen gehad. Op zich ook niks mis mee.

Vandaag had ik een afspraak met Jeff. Omdat de universiteit dicht was, hadden we afgesproken dat hij mij buiten zou komen ophalen. Op de een of andere manier, waren de deuren toch open, dus kon ik zo naar binnen lopen. De afspraak was heel nuttig, ik heb weer wat meer informatie gekregen die ik nodig heb voor het schrijven van het volgende deel. Dus ik kan weer even vooruit. Nog maar drie dagen stage en dan zit het er hier ‘officieel’ voor mij op. Ik wil dus nog zoveel mogelijk doen hier! Na onze bespreking, ben ik aan het werk gegaan in mijn kantoor. Omdat Jeff mij gewaarschuwd had vooral te gaan voordat de voordeur dicht ging, omdat ik er anders misschien niet meer uit kon, besloot ik om half 3 mijn spullen in te pakken. Ik schrok me rot toen ik er achter kwam dat de voordeuren al op slot waren. Heel het gebouw om mij heen was doodstil en ik kreeg al helemaal visioenen van opgesloten te zitten. De eerste weg die ik probeerde (die naar de normale zij-uitgang die ik altijd pak als de hoofdingang dicht zit), bleek dicht: één van de tussendeuren was op slot. Gelukkig wist ik nog een andere weg naar die deur. Terug via mijn kantoor, naar de brandtrap, naar beneden. Helaas waren ook de nooddeuren (die normaal altijd open staan) dicht. Toen ik er een zetje tegen aan gaf, bleek dat ze toch open konden. Na lang zoeken, kwam ik uiteindelijk in de gang met de zij-uitgang die ik altijd gebruikte. Ik ben bijna rennend naar de deur gelopen en… hij was open! Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik buiten stond, haha! Eenmaal terug in mijn appartement, heb ik mijn spullen weggelegd en ben ik boodschappen gaan doen. Saara had beloofd om vanavond samen met mij een typische Italiaanse groente klaar te maken: artisjokken! Ik zag ze wel altijd geschild worden op de markt, maar ik wist echt niet hoe ik die paars/groene bloemachtige knollen klaar moest maken. Gelukkig wist Saara het wel, dus hebben we ze op een ‘asperge-achtige’ manier gegeten: met gesmolten boter, plakken gekookte ham, brood en citroensap. Het was een bijzondere manier van eten, want de ‘blaadjes’/ schillen moet je er af pellen en uitschrapen met je tanden, totdat je alles gepeld hebt en bij het zoete hart komt. Een erg leuke ervaring! Het was niet dat ik het super super super lekker vond, maar het was ook zeker niet vies. Voor herhaling vatbaar dus.

Morgen heb ik weer een afspraak met Jeff en ga ik verder met mijn resultatensectie. Er is morgenavond ook nog een feestje, maar ik weet nog niet of ik daar naar toe ga. Ik weet nog niet hoe alles loopt, maar waarschijnlijk is de volgende blog die ik schrijf, ook meteen één van mijn laatste. Maandag komt namelijk, na negen lange weken, eindelijk mijn vriendje deze kant op en kunnen we de laatste dagen hier in Padova samen doorbrengen. Ik heb er super veel zin in!

Mocht er iemand zijn die nog graag iets wil hebben uit Italië (maskers van Venetië, glas van Murano, parmezaanse kaas, porcini etc.), laat het me even weten! Roy neemt een extra koffer mee, dus ik kan er nog wel wat souvenirtjes in doen. Nu kan het nog, over ruim een week niet meer…

Heel veel liefs en tot heeeel snel,

Xxx

Kirsten