Padre nostro, che sei nei cieli...

Ja, misschien een beetje een rare titel voor een blog. Nee, ik ben niet ineens ‘geloviger’ geworden dan ik al was. Waarom? Daarover later meer.

Dinsdag had ik een afspraak met mijn begeleider en kreeg ik een complete uitleg (inclusief een prachtige tekening, zie de foto!) over de opbouw van een introductie. Ook heb ik weer een hele voorraad aan literatuur gekregen, omdat ik de rest al ‘uit’ had. In zijn kantoor bleken toevallig zowel Sara als Serena aan het werk te zijn, dus toen ik op stond om naar mijn eigen kantoor te gaan, werd er heftig geseind (ze waren aan het bellen) dat ik VOORAL moest blijven zitten. Ehh.. oke? Serena had ik sinds de vrijdag van Carnaval/de eerste Spritz niet meer gezien, dus ik was heel blij dat ze, na haar telefoongesprek, aanbood om gezellig met z’n drieën koffie te drinken. Toen we onze koffie hadden, liepen we naar buiten omdat Sara wilde roken. Dit alles overigens onder hevig protest van Serena, want het was ‘koud’. Daar kwamen we twee andere studenten tegen die Sara schijnbaar kende, maar helaas spraken ze echt alleen Italiaans. Serena vertelde (in het Engels) dat Sara met die meiden in dialect aan het praten was, dus dat het niet zo raar was als ik er geen woord van verstond. Ze hebben wel meteen de kans gegrepen om mij wat woorden dialect te leren, erg leuk (al ben ik het natuurlijk nu alweer vergeten)! Ook heb ik met Sara afgesproken dat zij Italiaans tegen mij blijft praten, waardoor ik het hopelijk wat sneller oppik. Zij kan namelijk niet zo goed Engels en heeft het liefst dat ik zo snel mogelijk verstaanbaar Italiaans praat, zodat Serena niet de hele tijd hoeft te tolken, haha! Voordat we afscheid namen, vroeg Serena of ik nog plannen had voor het weekend. Ik vertelde haar dat ik heel graag naar de Cappella degli Scrovegni wilde, omdat dat heel mooi moest zijn vanwege de schitterende fresco’s. Ze was meteen enthousiast en vroeg of ik het erg vond als ze met me mee zou gaan. Ze had dat namelijk ooit één keer gezien, vele jaren geleden, dus ze wilde het graag nog eens zien. Natuurlijk niet, ik was juist blij dat ik er niet weer alleen op uit hoefde!

Woensdag had ik een heel rustig dagje. Ik heb uitgeslapen en ben daarna op mijn gemak boodschappen gaan doen. ’s Middags ben ik verder gegaan met mijn introductie, maar phoe! Dat bleek nog een heel karwei! Door alle literatuur die ik gelezen had, was alle informatie in mijn hoofd één grote brij en ben ik dus eerst gaan structuren door alles in schema’s te zetten. Daarna heb ik het in het Nederlands uitgewerkt en vervolgens alles vertaald naar het Engels. Het was veel werk, maar op deze manier hield ik veel makkelijker overzicht. Denken in het Engels… nee, dat is niet iets wat me heel goed afgaat.
Woensdagavond is het in Padova altijd studentenavond en Andreas kwam vertellen dat ze die avond naar een (schijnbaar) hele goede bar zouden gaan. Samen met Anna zijn we rond 22:00u op onze fiets gesprongen en richting die bar gefietst. Toevallig kwamen we daar twee Vlaamse meisjes tegen, waarvan ik er één al kende van de cartoon-carnavalparty. Helaas gaan ze volgende week al weg en hadden ze dus ook geen zin om nog €10,00 te moeten betalen voor een ‘member-pass’ voor die club (zonder die pas mag je niet naar binnen). Andreas had al wel een pas en is dus binnen een fles wijn en wat glazen gaan halen. Als ‘slecht’ alternatief hebben we buiten, op de rand van een hoge muur naast een rivier en in het licht van de maan wijn zitten te drinken. In eerste instantie heb ik Engels gepraat met de Vlaamse meisjes om het voor Anna en Andreas ook verstaanbaar te houden, maar al gauw waren die in hun eigen discussie verwikkeld en zijn we dus overgestapt op het Nederlands. Wel zo makkelijk toch? Toen het ietsje begon te regenen, zijn we naar een ander kroegje gefietst om daar binnen nog wat te drinken. Helaas sluiten alle kroegen in de binnenstad klokslag 0:00u, dus werden we buiten gebonjourd (nouja, ‘gearrivedercied’). Bij het afscheid kreeg ik nog een uitnodiging voor het uitzwaai/afscheidsetentje van Romina komende maandag. Heel leuk!

Over donderdag kan en zal ik heel kort zijn. Het was vooral een introductie-schrijf-dag. Het enige wat nog leuk is om te vermelden, is dat ik ’s middags met Andreas ben gaan lunchen in één van de mensa’s. Heerlijke pasta daar!

En toen waren we alweer bij de laatste dag van de werkweek, vrijdag! ’s Ochtends heb ik bij Stafano (de computernerd van de uni, weten jullie nog?) geregeld dat ik kon printen en ’s middags kwam Jeff even kort binnengevallen met de bekende woorden: ‘how’s work going?’. Toevallig had ik, dankzij de hulp van Stefano, net mijn eerste preversie van mijn introduction uitgeprint, dus kon ik dat meteen onder zijn neus duwen. Hij was duidelijk verbaasd dat ik al zoveel werk had verzet, schijnbaar zijn die Italianen allemaal niet zo vlug. Hij vertelde me ook meteen dat ik van harte uitgenodigd was voor zijn colleges die in maart van start gaan (ik had laten doorschemeren dat ik graag wat colleges zou willen volgen), daarna wenste hij mij nog een fijn weekend en was hij weer net zo snel weg als dat hij gekomen was. Toen ik naar huis fietste, zag ik in mijn ooghoek twee mensen als malloten naar mij zwaaien, bleken het Sara en Serena te zijn die op het stoeprandje voor een bar zaten. Het allereerste wat Serena tegen mij zei was: ‘you really have to buy some gloves!!’. Ik zo: ‘ehm.. I have gloves…why?’. Serena: ‘for God’s sake, wear them! It’s freezing and you’re cycling without them!’ (voor alle duidelijkheid: het was 6 graden en er stond een waterig zonnetje aan de hemel). Na ze uitgelegd te hebben dat ik het gewend ben om in Nederland met die temperaturen rond te fietsen zonder handschoenen en dat ze echt niet hoefden te vrezen voor mijn vingers, waren ze geloof ik pas een beetje gerust gesteld, haha! Maar goed, ik heb dus even met ze staan kletsen en met name afgesproken dat ik die middag kaartjes zou bestellen voor de kapel, aangezien je die op voorhand moet reserveren. Sara zei meteen dat ze ook wel mee wilde, dus mijn gezelschap werd alleen maar groter!
Toen ik ’s middags mijn kaartjes ging bestellen had ik ze al bijna betaald, toen ik zag dat Serena online kwam op facebook. Voor de zekerheid vroeg ik na of de tijd haar uitkwam en dat was maar goed ook! Ze bleek pas vanaf 15:00u te kunnen en ze zei vervolgens dat ze altijd vergeet dat ik ‘geen Italiaans meisje ben, dus als we afspreken dat ik ze ’s middags ga bestellen, dat ook doe’. Oh oke, haha. Sorry dat ik mijn afspraken nakom! Ze vertelde me dat 16.20u prima was en dat haar vriend ook mee wilde. Het werden dus vier kaartjes!
Rond 20:00u kwam Andreas weer langs met de boodschap dat hij van plan was rijsttaartjes te gaan maken. Hij had alleen geen oven, dus of hij het in mijn keuken mocht maken. Prima, ik help je wel! Nadat hij boodschappen had gedaan, kwam hij terug en begon hij op de gok (we hadden een Italiaans recept, maar we snapten allebei niet wat we moesten doen omdat we slecht Italiaans kunnen…) het deeg te maken, terwijl ik me bezig hield met de rijstvulling. Alhoewel mijn keuken binnen no time één puinhoop was, was het wel heel gezellig. Terwijl de taartjes in de oven stonden, zijn wij vast naar de keuken gelopen, omdat daar alle studenten waren begonnen met het voorbereiden van het eten. Toen we na een half uur terug kwamen, roken we helaas al op de gang dat het waarschijnlijk niet helemaal goed was gegaan. Er stond nog net geen rook in mijn keuken, maar de bovenkant van de taartjes was wel wat verbrand. Gelukkig konden we de zwarte stukken er makkelijk afbreken en bleek het daaronder best prima te zijn. Na het avondeten, hebben we ze op als toetje. Ze waren iets te droog dus ‘helaas’ moet er nog een keer een poging twee van komen! De rest van de avond heb ik me zitten verbazen over de hoeveelheid en de tijd waarop de Spaanse jongen eten (hele maaltijden om 22:30u), heb ik mijn eerste gin-tonic geprobeerd (niet echt een succes, dus ik heb de rest aan Andreas gegeven) en heeft een Spaanse jonge professor mij proberen uit te leggen dat het enige wat hij, na zijn studie in ‘Oetreg’, van de Nederlandse taal onthouden had, het woord ‘hèrrgen’ was (na een tijdje snapte ik pas, nadat hij zei dat het op Nederlandse wc-deuren stond, dat hij waarschijnlijk het woord ‘heren’ bedoelde…).

Zaterdag was de dag van de kapel! De avond er voor had ik afgesproken met één van de studenten om vandaag naar de markt te gaan, maar toen ik om 13:00u voor de deur stond, bleek ze zo’n verschrikkelijke kater (van de gin-tonic) te hebben dat ze niet mee ging. Oke, dan ga ik alleen! De ochtend heb ik dus doorgebracht op de gigantische Italiaanse markt op Prato della Valle en daarna ben ik doorgefietst naar de plek waar ik de kaartjes moest ophalen voor de kapel. Ik was (natuurlijk) weer helemaal verkeerd gelopen en een oudere man zag mij schijnbaar zoeken, want met een (eerste!) ‘ciao bella!’ gaf hij aan dat hij me wilde helpen. Ik heb geprobeerd zo goed als ik kon in het Italiaans duidelijk te maken dat ik naar de kapel zocht en hij vertelde me dat ik voor de kaartjes bij de receptie moest zijn (een stukje terug). Jeej, dankjewel! Eenmaal bij de receptie zat daar een oudere dame en met de tweede ‘ciao bella!’ in vijf minuten (volgens mij had ik een ‘knappe’ dag…) kon ik de kaartjes ophalen. Daarna was het natuurlijk nog lang geen tijd, want ik had pas om 15:15u met Serena, Andrea en Sara afgesproken. Gelukkig waren de winkels open, dus heb ik de tijd gedood met winkelen. Klokslag 15.15u stond ik voor de Coin (waar we hadden afgesproken), maar ik moet toch eens leren dat Italianen nooit op tijd zijn… om 15.35u kwamen Serena en Andrea (haar vriend) uiteindelijk aangekakt en ze vertelde me dat Sara nog veel later zou komen. Gelukkig had ik de kaartjes al, dus konden we eerst wat kunst bekijken. Toen Sara er uiteindelijk was zijn we (na nog meer lange gangen vol kunst) doorgelopen naar de kapel. Daar moesten we eerst buiten even wachten. Ik heb ze ondertussen vermaakt met mijn verhaal over nachtlenzen, een fenomeen wat hier schijnbaar als iets ‘magisch’ wordt beschouwd, erg grappig! Toen mochten we naar binnen om een kwartier durend filmpje te kijken, zodat het microklimaat in de kapel kon ‘stabiliseren’ en daarna mochten we (EINDELIJK!) de kapel in. Maar zo, dat was het wachten helemaal waard, hoor! Schitterende fresco’s met mooie heldere kleuren en Serena zei dat ze heel blij was dat ze met me mee was gegaan (schijnbaar had het ruim 10 jaar geleden voor een deel in de stijgers gestaan vanwege restauratie).
Na de kapel hebben we nog meer kunst gezien, maar eigenlijk waren we helemaal mentaal verzadigd. Andrea riep een uur daarvoor al dat hij dringend behoefte had aan koffie (het was alsof ik mama hoorde praten), dus het werd hoog tijd dat we een bar gingen opzoeken. Serena had me tijdens haar rondleiding een bar laten zien waar ze, volgens haar, de lekkerste chocolademelk ooit hadden, dus daar zijn we naar toe gewandeld. Heel grappig, toen Andrea de 32 verschillende soorten chocomelk zag, hoefde hij ineens geen koffie meer… Serena kreeg gelijk, wat een kopje puur genot was dat zeg! De ‘chocomelk’ was zo dik dat we het met een lepeltje op moesten lepelen, omdat drinken vrijwel onmogelijk was. Jamjam! Sara moest daarna echt weg, want ze moest gaan werken, maar voordat we het in de gaten hadden, had ze alles al betaald en was ze weg. Serena vertelde dat ze dat vaker doet en dat dat iets typisch is voor de Italianen uit het zuiden (Sara komt oorspronkelijk uit Puglia). Nouja, Andrea, Serena en ik hebben nog ongeveer een half uur na zitten praten en Andrea heeft mij toen wat geheimen van de Italiaanse keuken verteld, in half Engels, half Italiaans (maar ik heb moeten zweren dat ik het nooit door zal vertellen, sorry lieve lezers!). Al met al was het een heel geslaagde en gezellige (een onvertaalbaar woord, trouwens) zaterdag!

Maar nu hebben jullie het hele verhaal gelezen, maar weten jullie nog niet waarom deze blog zo’n ‘bijzondere’ titel heeft. Nou, zoals jullie misschien wel weten… zondag is kerkdag in Italië. Het is en blijft een heel katholiek land, dus zondagochtend van 8 tot 13 hoor je overal in de stad kerkklokken luiden. Ik wilde heel graag een keer een echte Italiaanse kerkdienst bijwonen en naar welke kerk kun je dan het beste gaan? Natuurlijk, de grootste van allemaal, la Basilica di Sant’Antonio di Padova! Het is, vanaf de residenza, ongeveer vijf minuutjes fietsen en dus ideaal voor een zondagmorgen. Ik ben naar de mis van 11:00 geweest (die van 6.30u vond ik iets te overdreven…) en ik moet zeggen, het was een hele bijzondere ervaring. Wat betreft de opbouw lijkt het natuurlijk veel op een katholieke mis in Nederland, maar om een mis bij te wonen in een kerk die tegelijkertijd ook een toeristische trekpleister is… dat is iets heel anders. Ik verstond er niet heel veel van, mede omdat ik helemaal achteraan zat, maar er vielen me al meteen een aantal dingen op.
- Voor de kerk waren er aan de ene kant heel veel bedelaars te vinden, terwijl er aan de andere kant Porsches (en andere dure auto’s) geparkeerd stonden.
- De kerk zat bomvol, iets wat ik in Nederland nog nooit gezien heb.
- Ze slaan hun kruis anders in Italië en maken een kniebuiging na het slaan van een kruis
- Italianen maken met wijwater een groot kruis, een klein kruisje op het voorhoofd en een klein kruisje op de kin. Ouders doen dit bij de kinderen
- De hostie wordt in de mond gelegd, niet in de handen
- Zelfs de kleinste kinderen worden mee de kerk ingenomen en mogen gewoon ‘los’ rondlopen
- Er zijn wel 3 ‘hulp’pastoors en 15 misdienaars (heb je overigens ook wel nodig om al die mensen van een hostie te voorzien).
- Italianen komen niet op tijd voor de mis (waarvoor wel), maar lopen gewoon binnen en gaan ook wanneer ze zin hebben
- De missen worden hier gewoon de hele ochtend ‘aan elkaar’ gegeven, er is hooguit een ‘pauze’ van vijf minuten tussen twee missen
- Voor de collecte hebben ze hier geen mandjes, maar leren bruine zakken
En nog veeeeel meer, maar dat ga ik allemaal niet opschrijven.
Na de mis ben ik doorgelopen naar Palazzo Zuckermann, waar allerlei meubels, kleding, serviezen en sieraden uit de 15e en 16e eeuw zijn uitgestald. Echt heel mooi! Toen ik wilde gaan, kwam er een mevrouw naar mij toe om (in rap Italiaans) uit te leggen dat er nog een verdieping was waar ik kon gaan kijken. Toen ik aangaf dat ik niet zo goed Italiaans spreek en dat ik er dus niet veel van begrepen had, herhaalde ze de belangrijkste woorden, waardoor ik een beetje wist waar ik naar toe moest. En dat bleek echt een hele goede tip! De bovenste verdieping stond aan de ene kant vol met schitterende realistische marmeren beelden, ik kon er wel naar blijven kijken, zo gedetailleerd! Aan de andere kant was een gigantische muntenverzameling en werd de hele oorsprong van geld toegelicht; van het systeem van de oude Grieken tot de huidige euro. Heel interessant!

Wat ik vanavond ga doen, weet ik nog niet. Ik laat het gewoon over me heen komen, zoals ik dat hier al weken doe.

Bedankt weer voor het lezen!

Heel veel liefs,

Kirsten