O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?

Hoewel mijn Ro(y)meo helaas in het kleine kikkerlandje is, ben ik vandaag Giulietta gaan opzoeken in het mooie Verona! Maar ik hou (persoonlijk) van chronologie, dus eerst even de rest van de week…

Ik wil deze keer een klein stukje van mijn blog gebruiken om jullie het één en ander te vertellen over mijn onderzoek. Ik merk namelijk dat ik heel veel vertel over de dingen die ik naast mijn stage onderneem, maar doordeweeks hoor ik natuurlijk voornamelijk op de universiteit te zijn.
Ik zeg ‘hoor te zijn’, omdat dat niet helemaal het geval is… Ongeveer drie keer per week heb ik een afspraak met mijn begeleider Jeff. Vaak duurt dat dan een uurtje, soms iets langer, maar de rest van de tijd ben ik dus eigenlijk ‘vrij’ en kan ik gaan en staan waar ik wil. Soms geeft hij me een opdracht mee, soms niet. De volgende afspraak regelen we tijdens de afspraak daarvoor. Zoals alles in Italië, hangt mijn stage dus aan elkaar van flexibiliteit en onvoorspelbaarheid en vermijdt Jeff tot nu toe alles wat met orde (rust, ritme en regelmaat) te maken heeft. De enige zekerheid die ik heb: iedere maandag zit Jeff in Florence, en hebben we dus geen afspraak. Voor iemand als ik was dat even wennen, dat geef ik toe. Daarom ben ik toch bijna iedere dag te vinden in mijn kantoortje. Dit geeft mij ten eerste mijn regelmaat die ik nodig heb (ja mama/Bernice, een beetje autistisch ben ik wel, zeg het maar…), maar daarnaast weet ik zo ook zeker dat ik iets ga doen.

De eerste week heb ik toegang gekregen tot de data en heb ik me voornamelijk over statistische analyses gebogen. Toevallig kreeg ik die week mijn cijfer terug voor mijn laatste tentamen statistiek (data-analyse): een 9,5! Aan mijn statistische kennis zou het dus niet moeten liggen. Helaas is theorie en praktijk niet altijd hetzelfde en het kostte me dus nog best wat moeite om uit te vogelen hoe het allemaal werkte. Dit komt ook omdat ik hier met een ander programma moet werken dan in Nederland, maar gelukkig ben ik er inmiddels vrij goed aan gewend. Afgelopen dinsdag had ik een afspraak met Jeff en zouden we mijn analyses gaan bekijken. Met zijn hulp en wat extra uitleg hebben we uiteindelijk hele mooie resultaten kunnen vinden! Mijn allereerste hypothese/verwachting bleek te kloppen, dat is iets wat bijna nooit voor komt, volgens Jeff. Hij vond de resultaten zelfs zo mooi dat hij liet vallen dat hij ze ‘publicatie-waardig’ vond en dat we daar echt wel rekening mee moesten houden bij het schrijven. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing! Een publicatie in een wetenschappelijk tijdschrift was in mijn ogen alleen weggelegd voor PhD studenten of op z’n minst research-masterstudenten, maar toch niet voor mij?! Maar goed, hij liet mij dus compleet ‘flabbergasted’ achter (hij moest, zoals gewoonlijk, rennen voor een andere afspraak) en ik had even tijd nodig om bij te komen van het goede nieuws. Ik vond het onderwerp al heel interessant, maar dat ik nu ook nog eens zo ontzettend uitgedaagd ging worden… dat had ik niet verwacht! Ik heb me voorgenomen om er (nu zeker) helemaal voor te gaan. Deze kans krijg ik waarschijnlijk niet zo snel meer.
En het bijzondere is… het goede nieuws hield niet op! Donderdag had ik weer een afspraak en hebben we de analyses wat gedetailleerder gemaakt. Jeff liet vallen dat hij mij (omdat het mijn bachelor-thesis is) eerste auteur wil laten worden. Dat wil zeggen dat iedereen die het artikel wil zoeken of er naar wil refereren als eerste op ‘van Iersel, K. C.’ moet zoeken en mijn naam helemaal vooraan staat in de referentie. Hoe gaaf is dat?!
Waarschijnlijk denken jullie nu: ja, heel leuk allemaal… maar waar schrijf je nu eigenlijk over dan? Goed: mijn ‘hoofdonderwerp’ is de problematiek naar aanleiding van de menstruatie bij jonge meisjes. Ik ben met name geïnteresseerd in het feit hoe deze problemen bij jonge meisjes effect kunnen hebben op hun dagelijks leven. Om een heeeeel lang verhaal kort te maken (sla dit over als je dit niet interessant vindt en ga lekker naar de volgende alinea) : ik ga lichamelijke klachten (bv. hoofdpijn, krampen en huidklachten) in verband brengen met psychologische klachten (bv. depressiviteit, concentratieproblemen en moodswings). Ik ga onderzoeken of er specifieke lichamelijke klachten zijn die specifieke psychologische klachten voorspellen. Bijvoorbeeld: huidklachten en hoofdpijn hebben wel een relatie met depressiviteit, maar krampen niet. Grof gezegd worden meisjes dus waarschijnlijk depressief door de hoofdpijn en huidklachten, maar niet door de buikkrampen (iedereen die statistiek heeft gehad, weet dat hier weer heel veel aanmerkingen op zijn… maar op deze manier is het even het makkelijkste uit te leggen, sorry haha!). Daarnaast ga ik kijken of en bij welke psychologische klachten jonge meisjes hun dagelijkse (vrijwillige&verplichte) activiteiten veranderen. Heel erg interessant dus!

Oke, nu laten we dat technische stuk even achter ons en wordt het weer tijd om te vertellen over de leuke dingen die ik gedaan heb. Vrijdagavond ben ik weer mee geweest met de ‘inluiden-van-het-weekend-met-aperol-borrel’. Deze keer gingen we naar een aantal Erasmus-barretjes, je krijgt daar korting als je je ESN kaart laat zien en… waar korting is, zijn studenten! Het zusje van Andreas was op bezoek en ze vertelde me dat ze de volgende dag naar ‘il teatro anatomico’ zou gaan. Ik wilde dat heel graag een keer zien, want het is de één na oudste van Europa (op Bologna na) en zelfs Galileo Galilei heeft hier nog les gegeven. Ik heb dus gevraagd of ze het leuk vond als ik mee ging en gelukkig zei ze ja! We hebben nummers uitgewisseld en de volgende dag hadden we om 9.40u afgesproken voor de residenza. En dat is VROEG als je de tot laat bent gaan stappen! We sloegen ons er dapper doorheen en achteraf waren we echt heel blij dat we gegaan waren. Het is heel groot, nog helemaal origineel en erg indrukwekkend. Tip voor iedereen die ooit nog naar Padova gaat! Daarna zijn we nog naar de zaterdagse markt op Prato della Valle gegaan en toen weer terug naar de residenza. ’s Middags ben ik nog wat spulletjes gaan kopen die ik miste op mijn nieuwe kamer (theedoeken, poetsspullen, schilmesjes). Oh wacht! Mijn nieuwe kamer!! Vergeet ik helemaal te vertellen… Ik zit sinds vrijdag, eindelijk na die twee weken in een ‘gastenkamer’, in een appartementje in de residensa. Nu heb ik eindelijk ook een keuken! Ik zal wat foto’s posten, dan kunnen jullie ook zien in wat een luxe ik de komende twee maanden mag leven. :)

Vandaag: Verona! Vroeg uit de veren, want ik wilde op tijd de trein. Eenmaal op het station wilde ik een kaartje kopen, maar de automaat gaf de hele tijd €18,00 euro aan. Ik kon me niet voorstellen dat het zo duur kon zijn, aangezien Venetië (ongeveer dezelfde afstand de andere kant op) €3,55 kost. Maar goed, nergens stond een andere mogelijkheid… dan maar €18,00. Misschien zondagtarief? Toen de trein aankwam, snapte ik waarom. Het was een super de luxe trein met heerlijke luie stoelen, tafeltjes en als ik mijn laptop had meegenomen, had ik zelfs kunnen internetten. Waarschijnlijk heb ik dus gewoon de verkeerde trein ingevoerd… maarja, ik had mijn kaartje nu toch al, dus ik ben ingestapt en ik heb het me lekker comfortabel gemaakt. Schijnbaar ging bij deze trein alles op zitplaatsen, want ik hoorde wat Italianen voor mij met elkaar in discussie over de stoelnummers. Toen ik mijn kaartje beter bestudeerde, bleek er ook op die van mij een nummer te staan: 10A. Ik keek naar boven en stomtoevallig was ik ook op stoel 10A gaan zitten; en dat terwijl ik OVERAL had kunnen gaan zitten! Er stond ‘carrozza 003’ voor, maar ik zat prima en had me voorgenomen om de domme toerist te gaan spelen als de conducteur ging klagen. Toen hij uiteindelijk kwam, zei hij helemaal niets, dus óf ik was per ongeluk précies gaan zitten waar ik moest zitten óf het kon hem niet zoveel schelen in welke carrozza ik zat.
Na 45 minuten intens genoten te hebben van de stoel, het tafeltje, het uitzicht en het stopcontact (waar ik niks mee kon), om zo de volledige €18,00 te benutten, kwam ik aan in Verona. Toen ik eenmaal buiten stond, wist ik totaal niet waar ik naar toe moest. Maar, regel 1 van alleen reizen: ‘zo gauw je verdwaalt, volg de meute/de toeristen!’. Ik ben dus achter een meneer en mevrouw aangelopen die duidelijk wisten wat ze deden en na een kwartiertje wandelen stond ik midden in het centrum (dankjewel!). Daar was net de Romeo en Guilietta halve marathon begonnen, dus op piazza Bra (dat plein bij de Arena) was het een drukte van jewelste. Ik heb lekker de tijd genomen om alles te bekijken: de mooie piazza’s, het huis en balkon van Julia (ik was er eerst straal voorbij gelopen… hihi!), de kerkjes, alles! Er zijn veel nadelen aan alleen reizen, maar dat vind ik wel een groot voordeel. Niemand die vindt dat je op moet schieten, dus alles kun je lekker op je eigen tempo doen. Vanwege valentijn was er nog tot vandaag een groot liefde-festival bezig, dus overal stonden kraampjes met chocolade, hartjes, champagne enz. Ook was er een hele trouw-afdeling en liepen er bruidjes rond. Al met al heb ik me prima vermaakt, maar al die liefde om je heen doet je ook realiseren dat jij daar alleen loopt en dat jouw vriendje wel heel ver weg zit. Ik werd het dus sneller beu dan ik had gedacht en ben doorgelopen naar de Duomo en later naar een heel mooi uitzichtpunt. Mijn conditie was gelukkig nog redelijk op pijl door al het gewandel, gefiets en alle trappen in de residenza, dus het viel me niet tegen hoe makkelijk het me eigenlijk af ging om alle trappen te beklimmen. Een aantal prachtige foto’s verder, ben ik weer naar beneden gelopen en heb ik nog wat gewinkeld. Nouja, mijn manier van winkelen: veel kijken, niks kopen, haha! Na een broodje op piazza Bra ben ik weer terug gelopen naar het station. Toen ik daar een kaartje terug naar Padova kocht, kostte het me €6,05. Kijk! Dat lijkt er meer op! Helaas zat ik toen ook wel anderhalf uur in een oude boemel-stoptrein, maarja je kunt ook niet alles hebben voor die prijs, toch?

Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen in Nederland. Bedankt voor het lezen en tot snel!

Xxx

P.S. (Mama, beknopter schrijven gaat het bij mij echt niet worden… sorry!)