Carnevale di Padova!

Hallo lieve lezers,

Na zo’n druk (lang) weekend als dat van mij is het echt weer hoog tijd voor een verslag! Ik zal proberen deze wat beknopter te houden, met de nadruk op proberen… Ik heb namelijk best weer wat gedaan.

Dit was namelijk mijn eerste weekend in Padova en ook meteen een bijzonder weekend… Iets dat ik nog nooit in mijn leven heb moeten en willen missen: het weekend van Carnaval! Als rasechte Brabantse vond ik het heel leuk om op facebook de vele foto’s te zien van alle verkleedpartijtjes en gezelligheid, maar toch miste ik het stiekem wel een beetje. Maar, ik had voor het weekend een aantal leuke dingen gepland, waardoor ik toch nog een beetje (al dan niet verkleed) van carnaval mee zou krijgen.

Vrijdag was het een stralende zonnige dag en ik vond het wel eens tijd om ‘toeristje te gaan spelen’ in Padova. Ik struinde er al vier dagen rond, zonder dat ik eigenlijk ook maar iets goed bekeken had. Dus hop (!), camera mee, fiets mee en gaan met die banaan. Door de rondleiding die ik van Serena had gehad, kon ik mijn weg meteen redelijk vinden. Het was markt en hoe leuk is het om tussen de echte Padovani (oftewel, de inwoners van Padua. Ja, dat heb ik op moeten zoeken…) rond te lopen? In eerste instantie heb ik vooral veel buiten rondgekeken, want de eeuwenoude gevels zijn in Padova al een hele attractie op zich. Toen ik de binnenplaats van de oude Universiteit op liep, kwam ik middenin een ‘meeting’ van hoffelijk geklede studenten terecht. Ze gaan hier met carnaval namelijk niet als indiaan, clown of piraat (op de kinderen na natuurlijk, ik heb echt een te cute, net kunnen lopende, 1-jarige pinguïn gezien!) maar als ware adel. Het lijkt net alsof je in de 17e eeuw bent beland en oog in oog staat met de rijkste mensen van die tijd. Na even hebben te hebben rondgekeken, ben ik doorgelopen naar Pallazo della Regione, omdat Serena mij had verteld dat de binnenkant echt de moeite waard was om te bekijken. En ze had gelijk! Het is gigantisch groot (zie de foto’s op facebook) en het dak is eigenlijk de bodem van een omgekeerd schip. Als je binnen bent, is dat erg goed te zien. ’s Middags ben ik naar dé kerk van de heilige Antonius geweest, de beschermheilige van Padova. Jemig, dat is nog eens een kerk! Ook erg leuk om te zien dat er echt nog van die monniken in bruine pijen met zo’n wit touw om hun middel rondlopen. Maakt het plaatje helemaal af. Vervolgens ben ik nog even doorgefietst naar Prato della Valle, één van de grootste pleinen van Europa. Omdat het donker begon te worden, ben ik naar huis gegaan en daar zag ik een uitnodiging van Serena of ik tijd en zin had om naar een schitterend restaurant te komen en daar wat te drinken. Haar vriend speelde daar die avond met zijn jazzbandje en ze vond het leuk als ik kwam. Natuurlijk had ik daar zin in! Klokslag 19:00u stond ik voor café Pedrocchi (zo klinkt het wat aftands, maar het is echt sjiekdefriemel). Zoals gewoonlijk kwam ik weer in de knoei toen ze me wilde kussen. Wááááárom beginnen Nederlanders dan ook zo nodig rechts en zoenen ze 3 keer?! Dat is RAAR! Nouja, de avond was echt verschrikkelijk leuk. Ik heb heel wat mooi verklede mensen gezien en deze keer ook de eerste maskers. Ook heb ik mijn eerste aperol-spritz gedronken, erg lekker. We hebben wat gekletst en om 21:00u ben ik terug gelopen naar de residenza, want ik had beloofd met de buitenlandse studenten wat te eten. Na het eten gingen we nog naar P-bar (ja, voor nog meer spritz) en toen ben ik lekker gaan slapen. Geslaagde avond numero uno!

Zaterdag begon rustig. ’s Middags had ik afgesproken met een aantal internationale studenten om te gaan shoppen voor een outfit voor die avond. Vrijdag had ik al gezocht naar een wit jurkje (ik wilde gaan als Wiske), maar dat is natuurlijk in de winter nergens te krijgen. Vlak voordat ik ging, kwam mama met een geniaal idee: Calimero. Witte muts, en klaar! We gingen naar een giga Italiaanse supermarkt (zo één waar ze ALLES hebben) en ik wist een witte bontmuts te scoren (hij hing op de baby-afdeling, maar ach.. mijn hoofd paste er in). Ik ben er inmiddels ook achter dat je niet met Spaanse jongens boodschappen moet gaan doen, want we (de meiden) hebben drie kwartier staan wachten bij de uitgang, voordat ze eindelijk klaar waren. Daarna nog even snel naar huis, omkleden, eten, ‘optutten’ en weg naar het grootste carnavalsfeest van de wijde omstreken. Het was van de ESU en er zouden internationale Erasmus studenten komen vanuit allerlei steden in Italië (Roma, Napoli, Bologna…), erg leuk! De avond begon al goed, toen we binnen kwamen werd het eerste uur alleen maar musicalmuziek gedraaid (jeeej!) en vervolgens ruim een half uur de camping happy-disco liedjes. La colita, bomba en ‘ahiee ahiee’, ik heb ze allemaal weer gedaan! Ook hier vloeide de spritz weer rijkelijk en ik heb wat Vlaamse studenten (ineens Nederlands praten is nu soms best lastig…) en nog een Duits meisje ontmoet. Geslaagde avond numero due!

Zondag zou ik eigenlijk om 10:00u met Roy skypen, maar ik was pas om kwart over 1 wakker. Oeps… sorry! Die middag zou ik eigenlijk met Serena naar een groot feest op piazza dei Signori gaan, maar helaas was haar oma vrijdag overleden en had ze zondagmiddag/avond de wake in de kerk. Ik heb nog geprobeerd wat andere mensen mee te krijgen, maar helaas vonden ze het te ‘koud’ en was zondag ‘een dag om te slapen’. ’s Middags zijn we nog wel koffie gaan drinken in een klein barretje, dus het was niet helemaal een nutteloze dag. ’s Avonds voor de verandering eens rustig aan gedaan en, vergeleken met de andere avonden, op tijd gaan slapen.

Gisteren hoefde ik nog niet op de uni te zijn (Jeff zit elke maandag in Florence, hè wat erg…), maar ik besloot toch de ochtend naar mijn kantoor te gaan. Ik moest namelijk nog wat statistiek dingen doen en mijn kantoortje is ongeveer 5 min fietsen, dus waarom niet? Maar voordat ik aan mijn dag begon, ging ik voor het eerst sinds mijn aankomst eens Italiaans ‘aan de bar’ ontbijten met een cappuccino en een zoet broodje. Nou, voor die €2,20 hoef je het niet te laten toch? Rond half 1 ben ik terug gegaan naar mijn kamer. Het was inmiddels gaan sneeuwen en ik had eigenlijk gepland om naar Venetië te gaan. Even tussendoor over Italianen en sneeuw: ik had hun reactie al vaak zat gezien met regen, maar sneeuw was toch echt een nieuwe ervaring voor mij. Sneeuw is natuurlijk niet alleen nat, maar ook glad en koud… een combinatie die voor Italianen bijna onoverbrugbaar moeilijk is. Het gevolg: ze lopen diep verscholen onder hun paraplu, zonder ook maar enige rekening te houden met de mogelijkheid dat iemand je tegemoet kan komen en ze steken onverwacht over waardoor jij (op je fietsje) heel hard op de rem moet en bijna onderuit gaat. Grrr… ik hoop dat het snel lente wordt hier! Maar goed, na lang wikken en wegen heb ik uiteindelijk toch de moed verzameld, mijn Calimero baby-bontmuts opgezet en ben ik gegaan. Compleet als een sneeuwpop kwam ik aan bij het station van Padova. Na mijn fiets goed vastgeketend te hebben (jaaa, still there!) ging ik een kaartje kopen. Helaas hebben ze in Italië 100 verschillende soorten treinen en alle ‘normale’ treinen naar Venetië zaten vol of bijna vol. Na zes keer vragen, 10 keer heen en weer rennen en drie kwartier verder, wist ik me uiteindelijk in een ‘goede’ trein te proppen en kon de reis beginnen (en konden mijn inmiddels compleet verkleumde handen en voeten even ontdooien). Ik had al meteen spijt dat ik gegaan was, want onderweg begon het steeds harder te sneeuwen en te waaien. Eenmaal in Venetië was er dan ook een ware sneeuwstorm aan de gang en beste mensen… Zelfs Venetië is NIET MOOI met sneeuw. Sowieso heb ik wel vijf Indische mannen van me af moeten slaan die me probeerden een veel te dure paraplu aan te smeren. Jongens, zien jullie niet dat ik al compleet doorweekt ben, dus dat ik waarschijnlijk geen interesse heb of dat het in ieder geval geen zin meer heeft?? Maar goed, Venetiaans carnaval werd dus een complete faal-actie, want ongeveer een kwartier later waren mijn voeten tot over mijn enkels verkleumd, was ik verdwaald en had ik nog geen masker gezien omdat waarschijnlijk alles naar binnen was verplaatst vanwege het weer. Hoe teleurgesteld ik ook was, ik ging toch maar terug naar het station (tenminste dat probeerde ik…), want op deze manier werd het ook niet leuker. Toen ik het station weer gevonden had, begon de hele hectiek opnieuw, maar 1,5 uur later was ik toch weer op mijn kamer. Moe en zwaar ontgoocheld, dat wel. Hoewel ik eigenlijk van plan was te gaan douchen en naar bed te gaan, werd ik om half 10 gebeld door een overenthousiaste Oostenrijker of ik alsjeblieeeeeft zo snel mogelijk kon komen eten, zodat we daarna een heel groot sneeuwballengevecht konden doen op Prato della Valle (dat grote plein, weten jullie nog?). Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, dus ik ben inderdaad gaan eten en daarna zijn Anna (de Finse), Andreas en ik dik ingepakt op onze fiets gesprongen (de anderen vonden het koud, waren lui en hadden geen zin). Aangezien Italianen niet van sneeuw houden, houden ze er dus ook geen rekening mee. Geen enkele straat was sneeuwvrij en er lagen overal kleffe natte hoge hopen sneeuw. Fietsen was bijna een onmogelijke opgave, maar hé in Finland en Oostenrijk zijn ze wel sneeuw wat gewend, en ik ben, als Nederlandse, een ‘zeer ervaren’ fietser. Zo goed en kwaad we konden, fietsten we dus alle ‘catzo’ende, ‘strontzo’ende en ‘mia donna’ende Italianen voorbij (HA-HA) en kwamen we heel aan bij het grote plein. En wat een feest was dat zeg! Schijnbaar was het als een lopend vuurtje rondgegaan dat er een groot sneeuwballen gevecht zou zijn, dus zeker zo’n 50 studenten waren elkaar midden op dat plein aan het bekogelen. Binnen no time waren mijn voeten doorweekt (ik had natuurlijk niet de ice-climbing schoenen van Andreas en de rubberlaarzen van Anna), maar we hebben ruim anderhalf uur als kleine kinderen in de sneeuw gedold. Ze hadden namelijk een heel leuk strategisch spel: één groep had een piratenvlag en die moest door de anderen gejat worden. Dat is dan weer een hele andere kant van de Italianen vs. sneeuw! Na het maken van wat sneeuwengeltjes, zijn we moe en voldaan terug gegaan naar de residenza voor een kop warme thee. Ik kreeg meteen droge sokken van Anna en toen ik naar huis ging ook nog de schoenen van Andreas, want ‘niks is zo ongezond als natte voeten’ (hij is vijfdejaars geneeskunde student). Lekker charmant, met veel te grote schoenen, ben ik naar mijn eigen kamer gesloft. Geslaagde avond numero tre!

Ik ga me niet eens meer verontschuldigen voor mijn lange verslag… het is jullie eigen schuld dat jullie al mijn geklets willen lezen, haha! Hopelijk hebben jullie ook allemaal een geslaagde carnaval?

Heel veel liefs,

Kirsten