Meglio tardi che mai!
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
14 April 2013 | Italië, Padua
Ik moet eerlijk bekennen, ik schrok eventjes toen ik er achter kwam dat mijn laatste blog ophield bij het Paas-weekend. Ik heb nog even getwijfeld of ik een deel over zou slaan, maar de laatste weken waren heel druk en heel leuk en dat wilde ik jullie niet onthouden. En ook in Italië zeggen ze het: ‘Meglio tardi che mai’ (Beter laat dan nooit). Om het niet een gigantische laatste blog te laten worden, heb ik het opgedeeld in twee verschillende delen: ieder een eigen titel, ieder een eigen verhaal, maar wel allemaal tegelijkertijd gepost. Zo hebben jullie nog wat te doen, mochten jullie je vervelen (zullen we maar zeggen…). Ik zal dus beginnen bij de woensdag na Pasen.
Zoals ik al in mijn vorige blog had gezegd, hebben de Italiaanse studenten hier vakantie tot donderdag. Woensdag was dus opnieuw een ‘vrije’ dag. De haakjes, omdat Jeff me de dag daarvoor had laten weten, dat hij graag de resultaten-sectie wilde bespreken op donderdag. Aangezien ik de informatie ook die dag pas gekregen had, had ik dus welgeteld één dag om het te schrijven. Ik ben daarom een beetje op tijd begonnen en heb mijn schrijfproces alleen onderbroken door ’s middags buiten in het zonnetje nog wat van die lekkere Paascake te eten met Saara. Zij had ook tentamenweek, dus we hadden het allebei erg druk met de studie. Gelukkig hadden we voor die avond wat afleiding: de Greek Party! Het was georganiseerd door de ESN en alle Griekse studenten in Padova waren uitgenodigd om wat typische Griekse hapjes te maken. Toen Saara en ik binnen kwamen rond 22.30u was het nog best rustig, maar dat had als voordeel dat we al die lekkere hapjes één voor één konden proeven. Iets later op de avond werd er door die studenten op de typische Griekse manier gedanst op Griekse muziek. Het was ontzettend leuk om te zien hoe ze zo opgingen in de gebruiken van hun eigen land, wetende dat ze midden in Italië stonden. Eerlijk gezegd was ik wel blij toen de ‘normale’ top 40-muziek werd opgezet, want de Griekse muziek was ik na vier nummers een beetje beu. Voor mijn gevoel klonk het allemaal ongeveer hetzelfde. Ik heb een ontzettende leuke avond gehad. Melanie was er ook en nog veel meer mensen die ik allemaal had leren kennen. We hebben er een hele gezellige dansavond van gemaakt!
Donderdag heb ik, zoals afgesproken, met Jeff mijn resultatensectie besproken en daarna ben ik met Serena gaan lunchen bij een tentje waar het altijd bomvol stond met studenten. Blijkbaar hadden ze daar de originele handgemaakte Pugliese focaccia voor een paar euro en Serena vond het belachelijk dat ik ze nog nooit had uitgeprobeerd. Het was inderdaad ontzettend lekker, maar ja, ik had er dan ook wel eentje met echte buffel mozzarella! Toen we terug waren heeft Serena een foto gemaakt van Jeff en mij (jaaaa, eindelijk!) en daarna zijn we begonnen met het invoeren van de gegevens van 120 vragenlijsten die Serena en Sara hadden afgenomen. Het is ontzettend geestdodend werk, maar het hoort er bij en ach… met z’n tweeën is het al een stuk minder erg. Rond half vier waren we klaar met de eerste stapel en we spraken af de rest de volgende dag te doen. Toen we gingen, heb ik ook afscheid genomen van Jeff, omdat ik hem niet meer ‘in het echt’ zou zien.
Vrijdagochtend heb ik wat gewinkeld, want ik had gezien dat ze overal ineens opruiming hadden. Op de een of andere manier is de Italiaanse mode toch niet echt iets voor mij, want ik kon niet echt iets vinden wat ik leuk vond. Om half 1 moest ik weer terug bij de uni zijn. Daar zat Serena al weer op mij te wachten. Ze wilde eerst gaan lunchen, dus we hebben wat van de door haar moeder zelfgemaakte pasta op. Ook gaf ze me nog een stuk van een chocolade paasei die, volgens haar, ongeveer een meter hoog was geweest. Het was in ieder geval heerlijk! Na de lunch hebben we wat zitten kletsen en voor we het wisten waren we al bijna twee uur verder. We moesten echt maar eens beginnen met het invoeren van de data! Gelukkig waren deze vragenlijsten niet zo lang en hadden we alles zo in Excel gezet. Toen ik thuis kwam, ontdekte ik dat ik ineens geen internet meer had, omdat mijn inlogcode geblokkeerd was. Toen ik naar beneden naar de portier liep, kwam ik twee Spaanse meisjes tegen. Ze vertelden mij dat eigenlijk iedereen een illegale code gebruikte (simpelweg omdat ze te lui zijn om een eigen code aan te vragen) en met een glimlach en de woorden ‘Ooh, never trust the Spanish, they only show you the wrong path…’ raadden ze mij aan om die eens te testen. En ja hoor, het werkte! Ook al heeft een andere jongen er die avond nog naar gekeken, ik was allang blij dat ik weer (al dan niet illegaal) kon internetten. ’s Avonds had Serena mij uitgenodigd om naar een bar te komen waar een bandje zou spelen, maar toen Saara, Bernie, een Franse jongen Quentin en ik daar aankwamen, bleken we €10,00 te moeten betalen om binnen te mogen. Dat waren we niet van plan, dus ik heb Serena laten weten dat de plannen veranderd waren en daarna zijn we met z’n vieren naar de ghetto gegaan om daar in een barretje wat te gaan drinken. Je kon daar dobbelen tegen de barman voor spritz: Bernie won een gratis spritz, Quentin won een gratis spritz. Saara won een gratis spritz en ik? Ik verloor en moest daardoor twee spritz afrekenen. Ik wilde mijn portemonnee pakken, maar Quentin was me voor en weigerde dat ik hem terug zou betalen. Galant, dat wel!
Zaterdag heb ik lekker uitgeslapen en toen ik ’s ochtends even snel wilde internetten, werkte de illegale code ook ineens niet meer! Ook Saara (en anderen die de code gebruikten) kon niet meer op internet. Meteen werden er natuurlijk grapjes gemaakt dat ik de schuldige was, omdat het, voordat ik het begon te gebruiken, allemaal gewoon goed werkte. Ik begon het stiekem te geloven. Wat computers/techniek betreft krijg ik namelijk alles kapot! Nou ja, we konden er niks aan veranderen en gelukkig werkte het internet op mijn telefoon nog wel, dus hebben Saara en ik besloten om een poging twee ‘Vicenza’ te doen. Bernie ging deze keer ook mee, dus dat was gezellig! Het was heel lekker weer, dus we hebben daar een paar uurtjes rondgelopen en heel toevallig kwamen we een Duitse jongen tegen die we allemaal al ontmoet hadden in Bologna. Hij was daar met zijn huisgenoot en met z’n vijven zijn we op een terrasje gaan zitten. Op deze manier kwamen we er ook achter dat er in iedere residenza problemen waren met het internet (iedereen gebruikte de illegale code, dus ik was in eerste instantie nog steeds niet overtuigd dat het echt aan het internet lag), maar toen vertelden ze dat vlak voordat zij gingen, rond twee uur, het weer bleek te werken. Jeeej! De jongens moesten overigens wel lachen om het ‘blame-Kirsten’-verhaal. Ja, zeg nooit nooit hoor! Daarna hebben we afscheid genomen en zijn we terug gelopen naar het station. Onderweg kwamen we langs een kermis. We hadden die in eerste instantie ook al gezien, maar toen was hij nog gesloten. En nu was hij open! We hebben een hilarisch ritje in de rups gehad met z’n drieën. Vooral de droge reactie van Bernie toen de kap over karretjes ging was erg grappig: “Wow, exciting…”. Eenmaal terug in Padova hebben we even ons gemak gehouden en rond negen uur zijn we naar de pizzatent gereden om daar pizza te halen. Ook Quentin was er deze keer weer bij en de rest van de avond hebben getafelvoetbald in de gamingroom. Saara, Bernie en Quentin gingen daarna uit, maar ik was best moe, dus ik ben lekker gaan slapen.
Elke Erasmusstudent noemt zondag ‘slaapdag’ of ‘relaxdag’, je hoort niks boeiends te doen. Meestal doe ik dat dus ook niet. Ik heb wat boodschappen gedaan, heb daarna in de gemeenschappelijke keuken geluncht met Saara. De rest van de middag heb ik wat geschreven aan mijn motivatiebrief voor de Research Master en ’s avonds heb ik met Saara een simpel pastagerechtje gemaakt. Dat is wel iets wat ik echt ga missen als ik weg ben: zoveel verschillende culturen die daar allemaal hun eigen eten staan klaar te maken. Het voordeel van twee blonde meisjes is dat ze in het algemeen alles mogen proeven: als de ene Aziaat ons aanbood een hapje te nemen van zijn rijst, vond de Indiër vervolgens dat we per se ook iets moesten proeven van zijn overheerlijke ‘prutje’. Erg leuk wat je zo allemaal een keer kan/mag proeven. De Indiërs hebben ook een hele enge pan waarmee ze koken: eens in de zoveel tijd verandert het in een soort van theepot en spuit er keihard hete stoom uit. Je weet alleen nooit wanneer…
En toen… was het ein-de-lijk MAANDAG! Na negen lange weken zou ik vandaag Roy weer zien! De ochtend begon ‘leuk’, om kwart over zeven ging namelijk het brandalarm af. Omdat ik niet wist of het serieus was, heb ik me aangekleed en ben ik naar de gang gegaan. Daar zag ik verder niemand en toen ik iets verder liep, kwam er een conciërge me tegemoet gelopen. Ondanks het feit dat ik hem vragend aankeek, liep hij op zijn dooie gemak naar de bezemkast en riep hij boven de gigantische herrie ‘CIAO!!’ naar mij. Oke… het zal dus wel meevallen met de paniek en ik ben teruggegaan naar mijn kamer. Na ongeveer een half uur hield het gejank op en keerde gelukkig de rust terug. Het blijkt langzaamaan iets gemeenschappelijks te zijn van alle honoursstudenten in het buitenland, want ik heb al van meer gehoord dat ze problemen hadden met het brandalarm, haha! Omdat vandaag ook de eerste dag van mijn vakantie was, heb ik de ochtend doorgebracht met het kijken van Friends en ben ik ’s middags voor de laatste keer bij Forcellini gaan lunchen met Saara. Na nog ongeveer twee uurtjes wachten, was het eindelijk tijd om naar het station te gaan. Wat was het fijn toen hij daar (in mijn lievelingstrui, haha) naar buiten liep! Een aantal dikke kussen verder zijn we te voet naar mijn residenza gelopen. Na de standaardprocedure van identificatie mocht hij doorlopen en hebben we al zijn spullen op mijn kamer gezet. Roy had best veel honger (Nederlandse etenstijd he.. zo rond vijf uur/half 6), dus we zijn naar het centrum gelopen. Hij wilde eigenlijk pizza, maar alle pizzeria’s waren nog dicht, omdat het voor Italiaanse begrippen nog veel te vroeg was om te eten. We zijn dus eerst in een barretje spritz gaan drinken en daar heeft hij een tosti op om zijn ergste honger te stillen. Na de spritz (die Roy overigens niet echt heel lekker vond), heb ik hem een kleine rondleiding door het centrum van Padua gegeven. Blijft mooi hoor, zo in het donker! Op de terugweg hebben we bij een pizzeria nog pizza gehaald, aangezien ze nu wel open waren. Hij had dus toch nog de echte Italiaanse pizza waar hij zo op gehoopt had!
Omdat er voor dinsdag veel regen voorspeld was, besloten we een rustig dagje in Padua te doen, nu bij daglicht. Uiteindelijk bleek het behoorlijk mee te vallen met het weer, zoals wel vaker de afgelopen weken. We zijn eerst naar de basilica gelopen, maar die bleek verdorie ineens helemaal in de stijgers te staan! Echt heel jammer! Op de weg naar Prato della Valle heb ik nog een trui gekocht van ‘Università di Padova’. Ik had hem al als souvenir van Rome, maar hé, in dit geval heeft zo’n trui natuurlijk wel wat meer betekenis omdat ik er ook echt gestudeerd heb. Op Prato della Valle hebben we even rondgelopen en we zijn daarna lekker in het zonnetje (wat nou regen!) op een terrasje gaan zitten. Na een half uurtje kwam daar dan toch de bewolking en werd het was ‘frisjes’ dus zijn we door de winkelstraat en door het centrum terug gewandeld naar mijn residenza. ’s Avonds hebben zo veel mogelijk van de restjes opgemaakt om avondeten mee te maken, zodat mijn koelkast leeg zou zijn voor vertrek.
Aangezien woensdag en donderdag prachtige dagen zouden worden, heb ik mooi de kans gegrepen om wat van de omgeving te laten zien aan Roy. Woensdag zijn we naar Venetië geweest. Ik wilde heel graag maskers kopen voor ons samen, omdat een week na mijn thuiskomst er een gemaskerd bal wordt georganiseerd door Postelein, heel gaaf! Roy had al vrij snel zijn masker gevonden, maar ik wilde per se bij de winkel mijn masker kopen, waar we de vorige keer zoveel foto’s mochten maken. Helaas was het winkeltje dicht. Puur op mijn richtingsgevoel en op basis van de bordjes, heb ik Roy zonder al te veel moeite naar de Rialtobrug en het San Marco plein geleid. Ja, ik sta nog steeds soms versteld van mezelf! We hebben een heerlijke dag gehad in Venetië. Uiteindelijk bleek het winkeltje ook rond half 5 nog dicht, dus heb ik ook een prachtig (bijpassend) masker gekocht in hetzelfde winkeltje als waar Roy die van hem had gekocht. ’s Avonds heeft Roy Saara wat beter leren kennen, omdat we samen hebben gegeten. Eigenlijk zouden we dat de dag er voor al doen, maar ik vroeg het te laat en toen had ze al afgesproken om met mensen naar mensa te gaan. Helaas, helaas.
Donderdag stond Verona, de stad van de liefde, op de planning! ’s Ochtends heb ik eerst met pijn in mijn hart Giulietta (mijn fiets) voor €25,00 terug verkocht aan de fietsenwinkel en mijn kettingslot voor €5,00 aan Saara. Daarna zijn we met de trein naar Verona gegaan en hebben we alle mooie/beroemde plekken gezien. Natuuuuurlijk hebben we ook een slotje opgehangen aan de poort onder het mooie balkon van Giulietta. Ook zijn we nog naar het uitzichtspunt gewandeld. Helaas was het nu juist wat minder weer (behoorlijk bewolkt) waardoor we niet zo ver konden kijken, maar het was nog steeds erg mooi natuurlijk. Eenmaal terug in Padova hebben we lekker sushi gehaald en bij mij op mijn kamer opgegeten. Niet veel later kwamen Saara en Bernie vragen of we nog even wat wilden gaan drinken in de gaming room. Natuurlijk wilden we dat! Het was heel gezellig, maar toen moest ik echt mijn koffer in gaan pakken, dus heb ik afscheid genomen van Bernie en zijn we daarna verder gegaan met inpakken. En toen was het alweer mijn laatste nachtje in Padova!
Liefs,
Kirsten
Zoals ik al in mijn vorige blog had gezegd, hebben de Italiaanse studenten hier vakantie tot donderdag. Woensdag was dus opnieuw een ‘vrije’ dag. De haakjes, omdat Jeff me de dag daarvoor had laten weten, dat hij graag de resultaten-sectie wilde bespreken op donderdag. Aangezien ik de informatie ook die dag pas gekregen had, had ik dus welgeteld één dag om het te schrijven. Ik ben daarom een beetje op tijd begonnen en heb mijn schrijfproces alleen onderbroken door ’s middags buiten in het zonnetje nog wat van die lekkere Paascake te eten met Saara. Zij had ook tentamenweek, dus we hadden het allebei erg druk met de studie. Gelukkig hadden we voor die avond wat afleiding: de Greek Party! Het was georganiseerd door de ESN en alle Griekse studenten in Padova waren uitgenodigd om wat typische Griekse hapjes te maken. Toen Saara en ik binnen kwamen rond 22.30u was het nog best rustig, maar dat had als voordeel dat we al die lekkere hapjes één voor één konden proeven. Iets later op de avond werd er door die studenten op de typische Griekse manier gedanst op Griekse muziek. Het was ontzettend leuk om te zien hoe ze zo opgingen in de gebruiken van hun eigen land, wetende dat ze midden in Italië stonden. Eerlijk gezegd was ik wel blij toen de ‘normale’ top 40-muziek werd opgezet, want de Griekse muziek was ik na vier nummers een beetje beu. Voor mijn gevoel klonk het allemaal ongeveer hetzelfde. Ik heb een ontzettende leuke avond gehad. Melanie was er ook en nog veel meer mensen die ik allemaal had leren kennen. We hebben er een hele gezellige dansavond van gemaakt!
Donderdag heb ik, zoals afgesproken, met Jeff mijn resultatensectie besproken en daarna ben ik met Serena gaan lunchen bij een tentje waar het altijd bomvol stond met studenten. Blijkbaar hadden ze daar de originele handgemaakte Pugliese focaccia voor een paar euro en Serena vond het belachelijk dat ik ze nog nooit had uitgeprobeerd. Het was inderdaad ontzettend lekker, maar ja, ik had er dan ook wel eentje met echte buffel mozzarella! Toen we terug waren heeft Serena een foto gemaakt van Jeff en mij (jaaaa, eindelijk!) en daarna zijn we begonnen met het invoeren van de gegevens van 120 vragenlijsten die Serena en Sara hadden afgenomen. Het is ontzettend geestdodend werk, maar het hoort er bij en ach… met z’n tweeën is het al een stuk minder erg. Rond half vier waren we klaar met de eerste stapel en we spraken af de rest de volgende dag te doen. Toen we gingen, heb ik ook afscheid genomen van Jeff, omdat ik hem niet meer ‘in het echt’ zou zien.
Vrijdagochtend heb ik wat gewinkeld, want ik had gezien dat ze overal ineens opruiming hadden. Op de een of andere manier is de Italiaanse mode toch niet echt iets voor mij, want ik kon niet echt iets vinden wat ik leuk vond. Om half 1 moest ik weer terug bij de uni zijn. Daar zat Serena al weer op mij te wachten. Ze wilde eerst gaan lunchen, dus we hebben wat van de door haar moeder zelfgemaakte pasta op. Ook gaf ze me nog een stuk van een chocolade paasei die, volgens haar, ongeveer een meter hoog was geweest. Het was in ieder geval heerlijk! Na de lunch hebben we wat zitten kletsen en voor we het wisten waren we al bijna twee uur verder. We moesten echt maar eens beginnen met het invoeren van de data! Gelukkig waren deze vragenlijsten niet zo lang en hadden we alles zo in Excel gezet. Toen ik thuis kwam, ontdekte ik dat ik ineens geen internet meer had, omdat mijn inlogcode geblokkeerd was. Toen ik naar beneden naar de portier liep, kwam ik twee Spaanse meisjes tegen. Ze vertelden mij dat eigenlijk iedereen een illegale code gebruikte (simpelweg omdat ze te lui zijn om een eigen code aan te vragen) en met een glimlach en de woorden ‘Ooh, never trust the Spanish, they only show you the wrong path…’ raadden ze mij aan om die eens te testen. En ja hoor, het werkte! Ook al heeft een andere jongen er die avond nog naar gekeken, ik was allang blij dat ik weer (al dan niet illegaal) kon internetten. ’s Avonds had Serena mij uitgenodigd om naar een bar te komen waar een bandje zou spelen, maar toen Saara, Bernie, een Franse jongen Quentin en ik daar aankwamen, bleken we €10,00 te moeten betalen om binnen te mogen. Dat waren we niet van plan, dus ik heb Serena laten weten dat de plannen veranderd waren en daarna zijn we met z’n vieren naar de ghetto gegaan om daar in een barretje wat te gaan drinken. Je kon daar dobbelen tegen de barman voor spritz: Bernie won een gratis spritz, Quentin won een gratis spritz. Saara won een gratis spritz en ik? Ik verloor en moest daardoor twee spritz afrekenen. Ik wilde mijn portemonnee pakken, maar Quentin was me voor en weigerde dat ik hem terug zou betalen. Galant, dat wel!
Zaterdag heb ik lekker uitgeslapen en toen ik ’s ochtends even snel wilde internetten, werkte de illegale code ook ineens niet meer! Ook Saara (en anderen die de code gebruikten) kon niet meer op internet. Meteen werden er natuurlijk grapjes gemaakt dat ik de schuldige was, omdat het, voordat ik het begon te gebruiken, allemaal gewoon goed werkte. Ik begon het stiekem te geloven. Wat computers/techniek betreft krijg ik namelijk alles kapot! Nou ja, we konden er niks aan veranderen en gelukkig werkte het internet op mijn telefoon nog wel, dus hebben Saara en ik besloten om een poging twee ‘Vicenza’ te doen. Bernie ging deze keer ook mee, dus dat was gezellig! Het was heel lekker weer, dus we hebben daar een paar uurtjes rondgelopen en heel toevallig kwamen we een Duitse jongen tegen die we allemaal al ontmoet hadden in Bologna. Hij was daar met zijn huisgenoot en met z’n vijven zijn we op een terrasje gaan zitten. Op deze manier kwamen we er ook achter dat er in iedere residenza problemen waren met het internet (iedereen gebruikte de illegale code, dus ik was in eerste instantie nog steeds niet overtuigd dat het echt aan het internet lag), maar toen vertelden ze dat vlak voordat zij gingen, rond twee uur, het weer bleek te werken. Jeeej! De jongens moesten overigens wel lachen om het ‘blame-Kirsten’-verhaal. Ja, zeg nooit nooit hoor! Daarna hebben we afscheid genomen en zijn we terug gelopen naar het station. Onderweg kwamen we langs een kermis. We hadden die in eerste instantie ook al gezien, maar toen was hij nog gesloten. En nu was hij open! We hebben een hilarisch ritje in de rups gehad met z’n drieën. Vooral de droge reactie van Bernie toen de kap over karretjes ging was erg grappig: “Wow, exciting…”. Eenmaal terug in Padova hebben we even ons gemak gehouden en rond negen uur zijn we naar de pizzatent gereden om daar pizza te halen. Ook Quentin was er deze keer weer bij en de rest van de avond hebben getafelvoetbald in de gamingroom. Saara, Bernie en Quentin gingen daarna uit, maar ik was best moe, dus ik ben lekker gaan slapen.
Elke Erasmusstudent noemt zondag ‘slaapdag’ of ‘relaxdag’, je hoort niks boeiends te doen. Meestal doe ik dat dus ook niet. Ik heb wat boodschappen gedaan, heb daarna in de gemeenschappelijke keuken geluncht met Saara. De rest van de middag heb ik wat geschreven aan mijn motivatiebrief voor de Research Master en ’s avonds heb ik met Saara een simpel pastagerechtje gemaakt. Dat is wel iets wat ik echt ga missen als ik weg ben: zoveel verschillende culturen die daar allemaal hun eigen eten staan klaar te maken. Het voordeel van twee blonde meisjes is dat ze in het algemeen alles mogen proeven: als de ene Aziaat ons aanbood een hapje te nemen van zijn rijst, vond de Indiër vervolgens dat we per se ook iets moesten proeven van zijn overheerlijke ‘prutje’. Erg leuk wat je zo allemaal een keer kan/mag proeven. De Indiërs hebben ook een hele enge pan waarmee ze koken: eens in de zoveel tijd verandert het in een soort van theepot en spuit er keihard hete stoom uit. Je weet alleen nooit wanneer…
En toen… was het ein-de-lijk MAANDAG! Na negen lange weken zou ik vandaag Roy weer zien! De ochtend begon ‘leuk’, om kwart over zeven ging namelijk het brandalarm af. Omdat ik niet wist of het serieus was, heb ik me aangekleed en ben ik naar de gang gegaan. Daar zag ik verder niemand en toen ik iets verder liep, kwam er een conciërge me tegemoet gelopen. Ondanks het feit dat ik hem vragend aankeek, liep hij op zijn dooie gemak naar de bezemkast en riep hij boven de gigantische herrie ‘CIAO!!’ naar mij. Oke… het zal dus wel meevallen met de paniek en ik ben teruggegaan naar mijn kamer. Na ongeveer een half uur hield het gejank op en keerde gelukkig de rust terug. Het blijkt langzaamaan iets gemeenschappelijks te zijn van alle honoursstudenten in het buitenland, want ik heb al van meer gehoord dat ze problemen hadden met het brandalarm, haha! Omdat vandaag ook de eerste dag van mijn vakantie was, heb ik de ochtend doorgebracht met het kijken van Friends en ben ik ’s middags voor de laatste keer bij Forcellini gaan lunchen met Saara. Na nog ongeveer twee uurtjes wachten, was het eindelijk tijd om naar het station te gaan. Wat was het fijn toen hij daar (in mijn lievelingstrui, haha) naar buiten liep! Een aantal dikke kussen verder zijn we te voet naar mijn residenza gelopen. Na de standaardprocedure van identificatie mocht hij doorlopen en hebben we al zijn spullen op mijn kamer gezet. Roy had best veel honger (Nederlandse etenstijd he.. zo rond vijf uur/half 6), dus we zijn naar het centrum gelopen. Hij wilde eigenlijk pizza, maar alle pizzeria’s waren nog dicht, omdat het voor Italiaanse begrippen nog veel te vroeg was om te eten. We zijn dus eerst in een barretje spritz gaan drinken en daar heeft hij een tosti op om zijn ergste honger te stillen. Na de spritz (die Roy overigens niet echt heel lekker vond), heb ik hem een kleine rondleiding door het centrum van Padua gegeven. Blijft mooi hoor, zo in het donker! Op de terugweg hebben we bij een pizzeria nog pizza gehaald, aangezien ze nu wel open waren. Hij had dus toch nog de echte Italiaanse pizza waar hij zo op gehoopt had!
Omdat er voor dinsdag veel regen voorspeld was, besloten we een rustig dagje in Padua te doen, nu bij daglicht. Uiteindelijk bleek het behoorlijk mee te vallen met het weer, zoals wel vaker de afgelopen weken. We zijn eerst naar de basilica gelopen, maar die bleek verdorie ineens helemaal in de stijgers te staan! Echt heel jammer! Op de weg naar Prato della Valle heb ik nog een trui gekocht van ‘Università di Padova’. Ik had hem al als souvenir van Rome, maar hé, in dit geval heeft zo’n trui natuurlijk wel wat meer betekenis omdat ik er ook echt gestudeerd heb. Op Prato della Valle hebben we even rondgelopen en we zijn daarna lekker in het zonnetje (wat nou regen!) op een terrasje gaan zitten. Na een half uurtje kwam daar dan toch de bewolking en werd het was ‘frisjes’ dus zijn we door de winkelstraat en door het centrum terug gewandeld naar mijn residenza. ’s Avonds hebben zo veel mogelijk van de restjes opgemaakt om avondeten mee te maken, zodat mijn koelkast leeg zou zijn voor vertrek.
Aangezien woensdag en donderdag prachtige dagen zouden worden, heb ik mooi de kans gegrepen om wat van de omgeving te laten zien aan Roy. Woensdag zijn we naar Venetië geweest. Ik wilde heel graag maskers kopen voor ons samen, omdat een week na mijn thuiskomst er een gemaskerd bal wordt georganiseerd door Postelein, heel gaaf! Roy had al vrij snel zijn masker gevonden, maar ik wilde per se bij de winkel mijn masker kopen, waar we de vorige keer zoveel foto’s mochten maken. Helaas was het winkeltje dicht. Puur op mijn richtingsgevoel en op basis van de bordjes, heb ik Roy zonder al te veel moeite naar de Rialtobrug en het San Marco plein geleid. Ja, ik sta nog steeds soms versteld van mezelf! We hebben een heerlijke dag gehad in Venetië. Uiteindelijk bleek het winkeltje ook rond half 5 nog dicht, dus heb ik ook een prachtig (bijpassend) masker gekocht in hetzelfde winkeltje als waar Roy die van hem had gekocht. ’s Avonds heeft Roy Saara wat beter leren kennen, omdat we samen hebben gegeten. Eigenlijk zouden we dat de dag er voor al doen, maar ik vroeg het te laat en toen had ze al afgesproken om met mensen naar mensa te gaan. Helaas, helaas.
Donderdag stond Verona, de stad van de liefde, op de planning! ’s Ochtends heb ik eerst met pijn in mijn hart Giulietta (mijn fiets) voor €25,00 terug verkocht aan de fietsenwinkel en mijn kettingslot voor €5,00 aan Saara. Daarna zijn we met de trein naar Verona gegaan en hebben we alle mooie/beroemde plekken gezien. Natuuuuurlijk hebben we ook een slotje opgehangen aan de poort onder het mooie balkon van Giulietta. Ook zijn we nog naar het uitzichtspunt gewandeld. Helaas was het nu juist wat minder weer (behoorlijk bewolkt) waardoor we niet zo ver konden kijken, maar het was nog steeds erg mooi natuurlijk. Eenmaal terug in Padova hebben we lekker sushi gehaald en bij mij op mijn kamer opgegeten. Niet veel later kwamen Saara en Bernie vragen of we nog even wat wilden gaan drinken in de gaming room. Natuurlijk wilden we dat! Het was heel gezellig, maar toen moest ik echt mijn koffer in gaan pakken, dus heb ik afscheid genomen van Bernie en zijn we daarna verder gegaan met inpakken. En toen was het alweer mijn laatste nachtje in Padova!
Liefs,
Kirsten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
