Alles komt goed... als je het maar wil!
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
08 Februari 2013 | Italië, Padua
Hallo allemaal,
Het is alweer een paar dagen geleden en dus tijd voor een nieuw verslag!
Ik zal proberen te beginnen waar ik ben geëindigd… Dinsdag had ik om 12:00u een afspraak met Jeff. Aangezien ik nog wat boodschappen vergeten was maandag, kon ik dus mooi de ochtend gebruiken om de vergeten spullen te kopen. Eenmaal terug heb ik meteen mijn spullen gepakt en ben ik op zoek gegaan naar de universiteit. Ik had het perfect uitgestippeld, maar helaas hebben ze Italië soms de gewoonte de meest logische route zonder enkele waarschuwing af te sluiten. Ik moest een riviertje over, maar het bruggetje dat ik moest hebben, was afgesloten vanwege restauratie (logisch als een bruggetje ruim 2000 jaar oud is…). De enige optie is dan mensen te volgen en langs de rivier te blijven lopen tot je de eerstvolgende brug tegenkomt. Dit bleek een klein houten voetgangersbruggetje te zijn een paar honderd meter verderop, dus uiteindelijk kwam ik (natuurlijk veel te vroeg) aan op plaats van bestemming. Op de bordjes zag ik dat ik op ‘Piano 2’ moest zijn (2e verdieping), maar ik kon op de eerste verdieping nergens de trap naar de tweede vinden! Dus ik besloot mijn eerste Italiaanse zin te wagen aan een Italiaanse student die daar zat: ‘Dove è piano due?’ Hij snapte me (JEEEJ!) en hij wees me waar de verstopte trap naar boven zat. Toen ik op de deur van Jeff klopte hoorde ik een vrouwenstem ‘Avanti!’ en eenmaal binnen, zat daar een student die iets ouder was dan ik (later bleek ze Sara te heten) met een andere studente. Ze belde Jeff voor mij en niet veel later konden we elkaar de hand schudden. Hij gaf me de sleutel van mijn eigen kantoor (!). Het is echt super groot, maar ik zit er helaas wel helemaal alleen, ver weg van alle andere studenten. We hebben eerst wat gekletst in ‘mijn’ kantoor en zijn daarna (op zijn kosten!) gaan lunchen. ’s Middags moest hij weg, maar hij liet me alleen met een andere studente: Serena. Zij sprak een stuk beter Engels dan Sara, dus we konden gelukkig wat praten. Jeff had gevraagd of ik haar wilde observeren terwijl ze een introductie gaf aan een participant voor het onderzoek en of ik haar wilde helpen met haar werkzaamheden. Nadat ze klaar was, ben ik nog voorgesteld aan Francesca, een PhD studente van een collega en buurvrouw van Jeff . Met z’n drieën (Serena, Francesca en ik) zijn we koffie gaan drinken en daarna ben ik met Serena naar het centrum van Padova gegaan. Daar heb ik van haar een complete rondleiding gekregen en heb ik onder andere de drie belangrijkste pleinen (Frutta, Herbe en Signori) van Padova gezien. Ik was vooral blij dat ik bijna een hele middag gezellig met iemand had kunnen kletsen! Rond zes uur moest ze jammer genoeg naar huis en heb ik me met een pizza (ja alweer) thuis achter de laptop geïnstalleerd. Ik heb toen bijna 2 uur met mijn vriendinnen in Nijmegen geskyped en daarna nog even met papa en mama. Toen ben ik, alweer een stuk vrolijker dan de dag ervoor, gaan slapen.
Woensdag moest ik, na een hele slechte nacht, al om negen uur op de universiteit zijn. Eerst werd door de techniekman van de uni (Stefano) mijn laptop klaar gemaakt zodat ik op internet kon enzo. Stefano is zo’n typische Italiaan die goed is in zijn vak, maar absoluut geen woord Engels spreekt. Hij was dus vooral stil, totdat ik zag dat hij aan het klungelen was met het Nederlands van mijn laptop en ik zei: ‘Tutti è Olandese.. è difficile?’. Dit brak het ijs, hij begon te lullen (ik verstond er niks van), maar mijn laptop was klaar! Om tien uur mocht ik met Jeff mee naar een meeting met een groep Italianen. Het zou gaan over een onderzoek met een auto-simulator en vrouwen met menstruatieproblemen. Het klonk heel interessant en ik vertelde Jeff dat ik zelf ook 10 lessen in een simulator had gezeten. Hij wilde er meteen meer van weten en uiteindelijk kwam een man ons halen. We gingen naar een heel mooi oud gebouw en daar werd ik voorgesteld aan twee Italiaanse mannen (die ook geen woord Engels spraken… *zucht*). Ik heb twee uur in een vergadering gezeten waar uiteindelijk geen touw aan vast te knopen was. Soms verstond ik het best goed, op andere moment was ik ze echt totaal kwijt. De simulator bleek uit Delft te komen, wat natuurlijk meteen aan mij verteld moest worden. Het was duidelijk dat die mannen super trots waren op ‘hun simulator’. We mochten ook gaan kijken en het proberen (deze was overigens volgens mij wel 2x zo groot als dat ding waar ik les in kreeg). Na weer een uur compleet Italiaans gewauwel, waren ze uiteindelijk klaar en gingen we naar een bar om daar te lunchen met tramezzini’s (een soort opgerold witbrood met vulling). ’s Middags heb ik met Jeff wat van de data bekeken en daarna nog de hele middag alleen in mijn kantoor gezeten. Toen ik om vijf uur naar huis ging, had ik het wel weer even moeilijk. Ik had Serena net misgelopen dus ik was alweer de hele dag alleen geweest en had niet echt zicht op het ontmoeten van nieuwe mensen. Ik besloot een fiets te gaan kopen en daarna naar de studentenavond en internationale studentenvereniging in de stad te gaan, in de hoop daar wat mensen tegen te komen. Helaas bleek de fiets, die de fietsenmaker mij de vorige dag beloofd had, al verkocht… ik moest dus opnieuw te voet naar de stad. Onderweg heb ik ergens (in de magnetron opgewarmde, jummie!) pasta gegeten, want de pizza kwam me na twee avonden wel m’n neus uit. Eenmaal in de stad ben ik op zoek gegaan naar het kantoor van de ESN (internationale studentenvereniging). In eerste instantie was het onvindbaar in een gallerijtje dat niet langer was dan 30 meter, net als die trap van de dag ervoor, maar uiteindelijk bleek dat ik op een belletje moest drukken en ik dan met een trap naar boven moest. Het kantoortje was klein, er zaten alleen Italianen die maar half Engels konden en ik kreeg wat informatie mee. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten. Ik had heel mijn hoop gericht op die vereniging, nou dat stelde dus niet veel voor… Ik ben naar huis gegaan en helemaal moe van al het geloop de hele dag ben ik als een blok in slaap gevallen.
Vandaag probeerde ik vol goede moed weer aan een nieuwe dag te beginnen. Ik hoefde pas om 12:00u bij Jeff te zijn, dus ik ben eerst naar de receptie van mijn verblijf te gaan om toch maar eens te gaan vragen hoe en wanneer ik eigenlijk moest betalen. Het was een hele aardige mevrouw en ze vroeg me hoe ik het tot nu toe vond in Padova. Ik was heel eerlijk en vertelde haar dat ik me nogal eenzaam voelde. Meteen kwam de Italiaanse ‘mamma’ in haar naar boven en vertelde ze me dat er iedere avond internationale Erasmus studenten samen aten en dat ik daar natuurlijk gewoon bij mocht komen zitten. Ik helemaal blij, natuurlijk! Toen ik haar iets later tegenkwam vertelde ze me dat ze aan een Fins meisje, Anna, mijn kamertelefoonnummer had gegeven zodat ze mij kon bellen. Ik kon haar niet genoeg bedanken, eindelijk wat zicht op het ontmoeten van nieuwe mensen! Voordat ik naar de uni ging, ben ik nog langs de fietsenwinkel gelopen en gelukkig had hij nu wel een fiets voor me klaar staan. Na een testritje, wat gegein dat ik als Nederlandse niet zonder fiets kan en een compliment (‘you’re a smart girl!’, omdat ik koos voor het allerbeste slot), had ik mijn fiets! Nu zullen de meesten van jullie denken… een fiets?! Ja, een fiets. Padua is wat dat betreft erg Nederlands. Overal zijn fietspaden en omdat het over het algemeen vrij vlak is, is alles goed te fietsen. Helaas is hier ook een ware (maffia-achtige, het blijft Italië…) handel in gestolen fietsen. Een fiets zonder slot wordt hier gezien als ‘leenfiets’ en mag dus door iedereen meegenomen worden. Serena vertelde dat een vriendin van haar een keer door de stad liep, toen er een Italiaanse gladde vent met een fiets op haar afkwam. Hij vroeg of ze hem wilde kopen en gaf er nog een vieze vette knipoog achteraan. Toen ze beter keek, zag ze dat het haar fiets was die een dag eerder was gestolen! Ze had de keus: kopen of niks. Echt waar… wat een stad!
Maar waar was ik… ohja, de fietsenwinkel. Nou, ik ben dus fietsend naar de uni gegaan, waar ik hem heeeel goed heb vastgeketend aan een hek. Vervolgens heeft Jeff me een complete cursus ‘statistiek in praktijk’ gegeven, aangezien ik passieve statistiek best begrijp… maar zelf toepassen is natuurlijk een ander verhaal! De rest van de middag heb ik me in mijn kantoor bezig gehouden met opzoeken en toetsen van correlaties, theoretische modellen, hypotheses en ga zo maar door. Om vier uur hield ik het wel voor gezien en ben ik lekker op mijn fietsje, in de stralende ondergaande zon, naar huis gegaan. Eenmaal thuis heb ik 1,5 uur zitten wachten op een telefoontje van Anna, maar er werd niet gebeld. Ook als ik zelf belde, nam er niemand op. Ik heb dus mijn moed verzameld en ben zelf maar naar de residenza gelopen. Ik trof daar eens Pakistaanse jongen aan en een Grieks meisje die allebei heel behulpzaam waren en meteen een jongen naar de keuken riepen van gang 4 (de internationale/Erasmus gang). Ik werd aan hem voorgesteld en hij vertelde mij dat ze elkaar pas rond 22:00u zouden zien. Toen ik vroeg of ik erbij mocht komen, was dat geen probleem. Prima! Dus ik weer terug, en in de tussentijd heb ik even een tramezzini gehaald en met Roy geskyped. Om 22:00u ben ik weer overgestoken naar de residenza en inderdaad trof ik daar internationale studenten aan in de keuken. Ze waren meteen heel aardig, ik werd aan iedereen voorgesteld en ik heb wel 30x mijn naam, mijn studie, waar ik vandaan kwam, duur van verblijf en andere dingen moeten vertellen. Om 23:00u sloot de keuken, dat was een nieuwe regel waar iedereen verschrikkelijk boos om was, dus dat was voor mij een mooie gelegenheid om ze alvast uit te nodigen bij mij voor volgende week. Ik heb dan namelijk een eigen keuken die natuurlijk gewoon ‘open’ blijft… Een luxe die de meeste mensen daar niet hebben. Kijk! Zo maak je vrienden! Omdat de keuken dicht was, gingen ze met z’n allen naar een kamer van één van de studenten. Ik wist niet wat ik zag toen ik daar binnen kwam. Het raam stond wagenwijd open, een stoel stond er voor en één voor één klommen ze allemaal uit het raam. Toen ik ook eenmaal op het dak stond, bleken er zo’n 7 studenten een plekje gezocht te hebben op handdoeken & luchtkussens en waren ze, onder de nachtelijke hemel, lekker aan het genieten van wat muziek en een biertje. Ik kreeg bier in mijn handen geduwd (ik weet het nu zeker… bier is vies!), werd op een handdoek gezet en daar zat ik tussen vier Spanjaarden, een Oostenrijker, een Italiaan en een Finse. We hebben ongeveer een uur op het dak gezeten en toen besloot iedereen te gaan slapen. Het is in Italië namelijk nu tentamenperiode. Toen ik weg wilde gaan, vroegen ze of ik 1) facebook had, 2) zin had om morgen wat leuke barretjes van Padova te gaan bekijken en 3) of ik zaterdag mee wilde naar één van de grootste feesten van de ESN (wat dus niet zo flut is als ik dacht en waar ik me morgen dus nog voor moet inschrijven). Voor zondag heb ik al een carnavals feest gepland met Serena op het grote plein in Padova. Dus tot maandag ben ik onder de pannen. Het enige nadeel is… het grote feest zaterdag is verkleed. Ik moet als ‘cartoon’ en helaas heb ik nu net DAT pak niet meegenomen in mijn toch al veel te zware koffer... Nee geintje, maar ik moet dus nog binnen 1,5 dag een kostuum zien te fixen binnen het thema. Iemand ideeën? :D
Jemig, wat kan ik kletsen… Sorry, de volgende keer houd ik het korter (denk ik!). Ik ga nu lekker slapen.
Buona notte!
Liefs xxx
Kirsten
Het is alweer een paar dagen geleden en dus tijd voor een nieuw verslag!
Ik zal proberen te beginnen waar ik ben geëindigd… Dinsdag had ik om 12:00u een afspraak met Jeff. Aangezien ik nog wat boodschappen vergeten was maandag, kon ik dus mooi de ochtend gebruiken om de vergeten spullen te kopen. Eenmaal terug heb ik meteen mijn spullen gepakt en ben ik op zoek gegaan naar de universiteit. Ik had het perfect uitgestippeld, maar helaas hebben ze Italië soms de gewoonte de meest logische route zonder enkele waarschuwing af te sluiten. Ik moest een riviertje over, maar het bruggetje dat ik moest hebben, was afgesloten vanwege restauratie (logisch als een bruggetje ruim 2000 jaar oud is…). De enige optie is dan mensen te volgen en langs de rivier te blijven lopen tot je de eerstvolgende brug tegenkomt. Dit bleek een klein houten voetgangersbruggetje te zijn een paar honderd meter verderop, dus uiteindelijk kwam ik (natuurlijk veel te vroeg) aan op plaats van bestemming. Op de bordjes zag ik dat ik op ‘Piano 2’ moest zijn (2e verdieping), maar ik kon op de eerste verdieping nergens de trap naar de tweede vinden! Dus ik besloot mijn eerste Italiaanse zin te wagen aan een Italiaanse student die daar zat: ‘Dove è piano due?’ Hij snapte me (JEEEJ!) en hij wees me waar de verstopte trap naar boven zat. Toen ik op de deur van Jeff klopte hoorde ik een vrouwenstem ‘Avanti!’ en eenmaal binnen, zat daar een student die iets ouder was dan ik (later bleek ze Sara te heten) met een andere studente. Ze belde Jeff voor mij en niet veel later konden we elkaar de hand schudden. Hij gaf me de sleutel van mijn eigen kantoor (!). Het is echt super groot, maar ik zit er helaas wel helemaal alleen, ver weg van alle andere studenten. We hebben eerst wat gekletst in ‘mijn’ kantoor en zijn daarna (op zijn kosten!) gaan lunchen. ’s Middags moest hij weg, maar hij liet me alleen met een andere studente: Serena. Zij sprak een stuk beter Engels dan Sara, dus we konden gelukkig wat praten. Jeff had gevraagd of ik haar wilde observeren terwijl ze een introductie gaf aan een participant voor het onderzoek en of ik haar wilde helpen met haar werkzaamheden. Nadat ze klaar was, ben ik nog voorgesteld aan Francesca, een PhD studente van een collega en buurvrouw van Jeff . Met z’n drieën (Serena, Francesca en ik) zijn we koffie gaan drinken en daarna ben ik met Serena naar het centrum van Padova gegaan. Daar heb ik van haar een complete rondleiding gekregen en heb ik onder andere de drie belangrijkste pleinen (Frutta, Herbe en Signori) van Padova gezien. Ik was vooral blij dat ik bijna een hele middag gezellig met iemand had kunnen kletsen! Rond zes uur moest ze jammer genoeg naar huis en heb ik me met een pizza (ja alweer) thuis achter de laptop geïnstalleerd. Ik heb toen bijna 2 uur met mijn vriendinnen in Nijmegen geskyped en daarna nog even met papa en mama. Toen ben ik, alweer een stuk vrolijker dan de dag ervoor, gaan slapen.
Woensdag moest ik, na een hele slechte nacht, al om negen uur op de universiteit zijn. Eerst werd door de techniekman van de uni (Stefano) mijn laptop klaar gemaakt zodat ik op internet kon enzo. Stefano is zo’n typische Italiaan die goed is in zijn vak, maar absoluut geen woord Engels spreekt. Hij was dus vooral stil, totdat ik zag dat hij aan het klungelen was met het Nederlands van mijn laptop en ik zei: ‘Tutti è Olandese.. è difficile?’. Dit brak het ijs, hij begon te lullen (ik verstond er niks van), maar mijn laptop was klaar! Om tien uur mocht ik met Jeff mee naar een meeting met een groep Italianen. Het zou gaan over een onderzoek met een auto-simulator en vrouwen met menstruatieproblemen. Het klonk heel interessant en ik vertelde Jeff dat ik zelf ook 10 lessen in een simulator had gezeten. Hij wilde er meteen meer van weten en uiteindelijk kwam een man ons halen. We gingen naar een heel mooi oud gebouw en daar werd ik voorgesteld aan twee Italiaanse mannen (die ook geen woord Engels spraken… *zucht*). Ik heb twee uur in een vergadering gezeten waar uiteindelijk geen touw aan vast te knopen was. Soms verstond ik het best goed, op andere moment was ik ze echt totaal kwijt. De simulator bleek uit Delft te komen, wat natuurlijk meteen aan mij verteld moest worden. Het was duidelijk dat die mannen super trots waren op ‘hun simulator’. We mochten ook gaan kijken en het proberen (deze was overigens volgens mij wel 2x zo groot als dat ding waar ik les in kreeg). Na weer een uur compleet Italiaans gewauwel, waren ze uiteindelijk klaar en gingen we naar een bar om daar te lunchen met tramezzini’s (een soort opgerold witbrood met vulling). ’s Middags heb ik met Jeff wat van de data bekeken en daarna nog de hele middag alleen in mijn kantoor gezeten. Toen ik om vijf uur naar huis ging, had ik het wel weer even moeilijk. Ik had Serena net misgelopen dus ik was alweer de hele dag alleen geweest en had niet echt zicht op het ontmoeten van nieuwe mensen. Ik besloot een fiets te gaan kopen en daarna naar de studentenavond en internationale studentenvereniging in de stad te gaan, in de hoop daar wat mensen tegen te komen. Helaas bleek de fiets, die de fietsenmaker mij de vorige dag beloofd had, al verkocht… ik moest dus opnieuw te voet naar de stad. Onderweg heb ik ergens (in de magnetron opgewarmde, jummie!) pasta gegeten, want de pizza kwam me na twee avonden wel m’n neus uit. Eenmaal in de stad ben ik op zoek gegaan naar het kantoor van de ESN (internationale studentenvereniging). In eerste instantie was het onvindbaar in een gallerijtje dat niet langer was dan 30 meter, net als die trap van de dag ervoor, maar uiteindelijk bleek dat ik op een belletje moest drukken en ik dan met een trap naar boven moest. Het kantoortje was klein, er zaten alleen Italianen die maar half Engels konden en ik kreeg wat informatie mee. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten. Ik had heel mijn hoop gericht op die vereniging, nou dat stelde dus niet veel voor… Ik ben naar huis gegaan en helemaal moe van al het geloop de hele dag ben ik als een blok in slaap gevallen.
Vandaag probeerde ik vol goede moed weer aan een nieuwe dag te beginnen. Ik hoefde pas om 12:00u bij Jeff te zijn, dus ik ben eerst naar de receptie van mijn verblijf te gaan om toch maar eens te gaan vragen hoe en wanneer ik eigenlijk moest betalen. Het was een hele aardige mevrouw en ze vroeg me hoe ik het tot nu toe vond in Padova. Ik was heel eerlijk en vertelde haar dat ik me nogal eenzaam voelde. Meteen kwam de Italiaanse ‘mamma’ in haar naar boven en vertelde ze me dat er iedere avond internationale Erasmus studenten samen aten en dat ik daar natuurlijk gewoon bij mocht komen zitten. Ik helemaal blij, natuurlijk! Toen ik haar iets later tegenkwam vertelde ze me dat ze aan een Fins meisje, Anna, mijn kamertelefoonnummer had gegeven zodat ze mij kon bellen. Ik kon haar niet genoeg bedanken, eindelijk wat zicht op het ontmoeten van nieuwe mensen! Voordat ik naar de uni ging, ben ik nog langs de fietsenwinkel gelopen en gelukkig had hij nu wel een fiets voor me klaar staan. Na een testritje, wat gegein dat ik als Nederlandse niet zonder fiets kan en een compliment (‘you’re a smart girl!’, omdat ik koos voor het allerbeste slot), had ik mijn fiets! Nu zullen de meesten van jullie denken… een fiets?! Ja, een fiets. Padua is wat dat betreft erg Nederlands. Overal zijn fietspaden en omdat het over het algemeen vrij vlak is, is alles goed te fietsen. Helaas is hier ook een ware (maffia-achtige, het blijft Italië…) handel in gestolen fietsen. Een fiets zonder slot wordt hier gezien als ‘leenfiets’ en mag dus door iedereen meegenomen worden. Serena vertelde dat een vriendin van haar een keer door de stad liep, toen er een Italiaanse gladde vent met een fiets op haar afkwam. Hij vroeg of ze hem wilde kopen en gaf er nog een vieze vette knipoog achteraan. Toen ze beter keek, zag ze dat het haar fiets was die een dag eerder was gestolen! Ze had de keus: kopen of niks. Echt waar… wat een stad!
Maar waar was ik… ohja, de fietsenwinkel. Nou, ik ben dus fietsend naar de uni gegaan, waar ik hem heeeel goed heb vastgeketend aan een hek. Vervolgens heeft Jeff me een complete cursus ‘statistiek in praktijk’ gegeven, aangezien ik passieve statistiek best begrijp… maar zelf toepassen is natuurlijk een ander verhaal! De rest van de middag heb ik me in mijn kantoor bezig gehouden met opzoeken en toetsen van correlaties, theoretische modellen, hypotheses en ga zo maar door. Om vier uur hield ik het wel voor gezien en ben ik lekker op mijn fietsje, in de stralende ondergaande zon, naar huis gegaan. Eenmaal thuis heb ik 1,5 uur zitten wachten op een telefoontje van Anna, maar er werd niet gebeld. Ook als ik zelf belde, nam er niemand op. Ik heb dus mijn moed verzameld en ben zelf maar naar de residenza gelopen. Ik trof daar eens Pakistaanse jongen aan en een Grieks meisje die allebei heel behulpzaam waren en meteen een jongen naar de keuken riepen van gang 4 (de internationale/Erasmus gang). Ik werd aan hem voorgesteld en hij vertelde mij dat ze elkaar pas rond 22:00u zouden zien. Toen ik vroeg of ik erbij mocht komen, was dat geen probleem. Prima! Dus ik weer terug, en in de tussentijd heb ik even een tramezzini gehaald en met Roy geskyped. Om 22:00u ben ik weer overgestoken naar de residenza en inderdaad trof ik daar internationale studenten aan in de keuken. Ze waren meteen heel aardig, ik werd aan iedereen voorgesteld en ik heb wel 30x mijn naam, mijn studie, waar ik vandaan kwam, duur van verblijf en andere dingen moeten vertellen. Om 23:00u sloot de keuken, dat was een nieuwe regel waar iedereen verschrikkelijk boos om was, dus dat was voor mij een mooie gelegenheid om ze alvast uit te nodigen bij mij voor volgende week. Ik heb dan namelijk een eigen keuken die natuurlijk gewoon ‘open’ blijft… Een luxe die de meeste mensen daar niet hebben. Kijk! Zo maak je vrienden! Omdat de keuken dicht was, gingen ze met z’n allen naar een kamer van één van de studenten. Ik wist niet wat ik zag toen ik daar binnen kwam. Het raam stond wagenwijd open, een stoel stond er voor en één voor één klommen ze allemaal uit het raam. Toen ik ook eenmaal op het dak stond, bleken er zo’n 7 studenten een plekje gezocht te hebben op handdoeken & luchtkussens en waren ze, onder de nachtelijke hemel, lekker aan het genieten van wat muziek en een biertje. Ik kreeg bier in mijn handen geduwd (ik weet het nu zeker… bier is vies!), werd op een handdoek gezet en daar zat ik tussen vier Spanjaarden, een Oostenrijker, een Italiaan en een Finse. We hebben ongeveer een uur op het dak gezeten en toen besloot iedereen te gaan slapen. Het is in Italië namelijk nu tentamenperiode. Toen ik weg wilde gaan, vroegen ze of ik 1) facebook had, 2) zin had om morgen wat leuke barretjes van Padova te gaan bekijken en 3) of ik zaterdag mee wilde naar één van de grootste feesten van de ESN (wat dus niet zo flut is als ik dacht en waar ik me morgen dus nog voor moet inschrijven). Voor zondag heb ik al een carnavals feest gepland met Serena op het grote plein in Padova. Dus tot maandag ben ik onder de pannen. Het enige nadeel is… het grote feest zaterdag is verkleed. Ik moet als ‘cartoon’ en helaas heb ik nu net DAT pak niet meegenomen in mijn toch al veel te zware koffer... Nee geintje, maar ik moet dus nog binnen 1,5 dag een kostuum zien te fixen binnen het thema. Iemand ideeën? :D
Jemig, wat kan ik kletsen… Sorry, de volgende keer houd ik het korter (denk ik!). Ik ga nu lekker slapen.
Buona notte!
Liefs xxx
Kirsten
-
08 Februari 2013 - 01:21
Oma:
Hoi Kirsten
Wat en verhaal zeg maar wel leuk om je zo te kunnen volgen, leuk dan je nu enkele mensen hebt ontmoet, maar wat een talen allemaal maar goed dat je met Engels je toch verstaanbaar kunt maken.
Je zal zien dat het iedere dag een beetje beter gaat, als je de mensen beter gaat kennen.
het gaat je zeker lukken.
Veel liefs en een dikke kus Oma en Opa -
08 Februari 2013 - 06:49
John:
Mooi verhaal hoor, zeker nu ik het nog een keer compleet kan nalezen, na het chatten en skypen van de afgelopen dagen. Komt helemaal goed met die internationale vrienden van je!
Heb je toch nog carnaval, leuk hoor. Misschien kun je als Bobette gaan van Bob & Bobette!
Denk je natuurlijk wie is dat nu weer? Nou da's Wiske van Suske in het Italiaans. Is wel niet echt Nederlands maar wel bijna. En weet je wat het voordeel is? Met een wit jurkje en wat rode dingetjes kom je een heel end. En dat lange blonde haar moet je er maar bij denken :)
Veel plezier vandaag!
Papa x -
08 Februari 2013 - 07:42
Anita:
Pfff... Lieverd, wat ben ik blij om te horen dat het de goede kant ingaat. We wisten wel dat dit tijd nodig had, maar als je dan zelfs op afstand voelt dat je je zo verloren voelde daar dan vond ik dat toch wel heel moeilijk.
Ga nu lekker genieten samen met je nieuwe vrienden daar en vier lekker carnaval...
Dikke kus mama -
08 Februari 2013 - 09:57
Miriam:
Nondejen, wat heb je in een paar dagen veel meegemaakt. En wat is het fijn om te lezen dat je leuke mensen hebt ontmoet. Geniet ervan en heel veel plezier met carnaval. Ik moet nog een paar uurtjes werken en dan ga ik me ook voorbereiden voor HET grote feest. Dikke XXX tante Mim -
08 Februari 2013 - 10:15
Tante Gusta:
Hoi Kirsten, wat leuk om te lezen dat het nu beter met je gaat. Ga.maar lekker carnaval vieren
met je nieuwe vrienden en doe gewoon iets geks aan dan komt alles goed.
Je ziet wel het duurt even maar tenslotte komt alles goed.
Heel veel groetjes en een dikke kus. Tante Gusta -
08 Februari 2013 - 10:30
Ingeborg:
Hee Kirsten,
wat fijn dat het daar allemaal beter gaat en je je draai er hebt gevonden.
Veel plezier komend weekend en ben benieuwd wat voor catroonpak het uiteindelijk is geworden (FOTOOO'S) ;)!
Hou ons op de hoogte en ben benieuwd naar je volgende reisverslag!
Xx Ingeborg -
08 Februari 2013 - 11:31
Opa:
Hee Kirsten -
08 Februari 2013 - 11:45
Opa:
Hier ben nog een keer want het vorige was eeneens verzonden. ik zie dat het al stuk beter gaat en
verschillende studenten ontmoet hebt,dus het komt echt wel goed en zeker nu met carnaval geniet
ervan. mijn berichtje is ietsjes korter als dat van jou.
De Groetjes Opa en Oma en een dikke kus. -
08 Februari 2013 - 13:27
Anita:
heb net onder de lunch je verhaal nog eens gelezen en nu niet op de iphone maar gewoon op de computer en op mijn gemak, dat scheelt stukken en ik wilde er nog even aan toevoegen:
IK BEN ZOOOOO TROTS OP JE!!!!
Ik wist het wel: je bent een sociaalvaardige meid... maar je bewijst het toch maar eens.
Dikke kus mama
ps die shrekoren hadden er toch nog wel ingekund :-P -
08 Februari 2013 - 15:24
Kirsten Van Iersel:
Dankjewel mama (L)... Papa, ik heb al ergens een rood strikje gekocht, dus het wordt inderdaad Bobette :) Echt een goeie! Die shrekoren hadden inderdaad ook gekund.
Iedereen bedankt voor de reacties!
xxx -
08 Februari 2013 - 15:57
Tante Wies:
Ha lieve meid,
Op de eerste excuses voor de late reactie, maar door de wijziging van mijn mailadres heb ik de eerste verslagen gemist(maar nu wel ingehaald).
Als het met die studie van jou niks wordt, geen nood, dan wordt je maar schrijfster. Het gaat je geweldig af.
Ik herken heel veel van je verhaal, vooral die eenzaamheid van de eerste dagen, MAAR!!!!! dat gaat over. Er komt nog een tijd dat je blij zult zijn met een avondje alleen op je kamer. En ook die eerste dagen krijgen straks nog een positieve draai. Jouw moeder heeft dat zeker ook gehad in Verona. Gooi je er maar in , en zelfs om de meest macho italiaan, kun je straks gewoon lachen. Wat vooral leuk is al die verschillende nationaliteiten. Ik heb vaak gezegd, hoe meer ik naar Spanje ga, hoe beter mijn engels wordt.
Ik kijk uit naar je volgend verslag. Hou je goed en vergeet niet te genieten.
Je ouwe tante wies -
08 Februari 2013 - 22:35
Jolanda:
Hoi Kirsten,
Wat een heerlijk verslag. Ik had al van je moeder vernomen dat het nu beter ging. Alle begin is moeilijk!!!
Heel veel plezier en ik lees wel weer hoe je eerste weekend is geweest.
Meisje ik weet zeker dat het goed komt.
Toi, toi en tot de volgende keer!
Groetjes, Jolanda -
08 Februari 2013 - 23:04
Quirina:
Leuk om je zo te kunnen volgen. Ik krijg wel eens te horen dat ik een gedetailleerd verhaal vertel, maar dat kun jij ook :-). Straks spreek je nog meer talen door je internationale vrienden. Leuk dat je toch carnaval kunt vieren. Ben benieuwd hoe ze dat daar doen. Veel plezier! -
10 Februari 2013 - 20:12
Wilco:
He mutske is ben een beetje laat met reageren maar ik lees het nu ook pas. Ja al het begin is een beetje moeilijk maar je bent een echte doorzetter. Fijn dat je wat nieuwe mensen hebt leren kennen en dat je in februari op het dak een biertje kan drinken om 22.00uur (of de volgende keer iets anders bijv een aperol spritz) dat kan je hier niet zeggen met sneeuw en vorst. Ik begrijp dat ik voor mijn bergtraining op de fiets niet naar padova hoeft te gaan. Das in ieder geval goed om te weten. We wensen jou als je nog meer carnaval gaat vieren als je dit leest heel veel plezier en sprtiz ze -
11 Februari 2013 - 11:39
Giulia:
Kersje! Hoe gaat het met Giulietta? :) -
11 Februari 2013 - 11:47
Kirsten Van Iersel:
Hahha, goed hoor! Mijn trouwe metgezel in moeilijke tijden! Alleen mijn zadel staat niet vast.. dus tijdens het fietsen zak ik de hele tijd naar beneden, maar ach.. dat maakt mijn tochtjes door Padova spannend en avontuurlijk (net als wij zijn...). Mijn Giulietta is sowieso de mooiste van allemaal!
Bedankt allemaal voor de reacties, echt heel leuk om zoveel van jullie te horen! Na vandaag hopelijk weer een nieuw (carnavals-)verslag :). Ik maak echt te veel mee, dus ik moet wel op tijd schrijven. Anders worden het hele epistels en dat wil ik jullie nu ook weer niet aandoen, haha! -
12 Februari 2013 - 11:13
Marja:
Hey kirsten
Fijn om te lezen dat het beter met je gaat maar zoals je zelf Al zegt: alles komt goed !
Leuk om je zo te kunnen volgen.
Liefs jur en marja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
