Chi si volta e gira, sempre a casa va finire

De letterlijke vertaling van de titel: ‘wie draait en reist, eindigt toch altijd thuis’. En zo is het!

Ik was heel erg vroeg wakker, omdat ik behoorlijk zenuwachtig was voor de reis (uiteindelijk bleek dat ook wel een beetje terecht), daarom was ik al vroeg begonnen met het opruimen van de kamer. Rond half negen zijn Roy en ik de koffers gaan wegen in de gymzaal (daar hebben ze een weegschaal). Vraag me niet hoe, maar op de een of andere manier paste alles NET, we hadden nog maar een paar kilo over. Voordat ik mijn kamer liet controleren, zodat ik mijn borg terug zou krijgen, kwam Saara nog afscheid nemen. In de afgelopen week had ze wel 15x gezegd dat ze me zo ontzettend zou gaan missen, toch leuk om te horen! Na een knuffel, een zoveelste ‘goede reis’ en de afspraak dat ik snel iets van me zou laten horen, liepen Roy en ik naar beneden om te zeggen dat we klaar waren. Het verhaal rondom de borg is weer een mooi voorbeeld van de Italiaanse logica/bureaucratie. In november heb ik mijn borg gewoon netjes overgemaakt op het rekeningnummer dat ze hadden opgegeven. Nu zou je verwachten dat je de borg gewoon op dezelfde manier terug krijgt, maar in Italië moet het dan net weer een beetje anders. Je krijgt een cheque, waarmee je naar de bank moet en dan krijg je je borg in contanten weer terug. Je kunt dit alleen doen bij een Italiaanse bank, anders krijg je er ook nog eens extra kosten bij. Volgens mij kennen ze hier alleen ‘waarom makkelijk doen, als het moeilijk kan?’! Maar goed, alles was uiteindelijk goed, dus ik kreeg mijn cheque om de borg op te halen. We mochten alle koffers bij de directrice in het kantoor laten staan en toen zijn we te voet naar de stad gelopen. Op de hoek van de drukke aangrenzende straat zat de bank waar ik moest zijn. Toen we binnen kwamen, waren er maar twee mensen voor ons, maar we hebben uiteindelijk bijna drie kwartier zitten wachten voordat we aan de beurt waren. Toen ik eenmaal het formulier en mijn ID overhandigd had, snapte ik ineens waarom… Die mevrouw achter de balie heeft wel minstens zes keer mijn ID-kaart compleet overgetypt. Helaas typte ze niet met tien vingers (je verwacht toch minstens een typcursus-diploma bij die mensen), maar met twee en ook nog met het tempo alsof ze de hele dag de tijd had (had ze waarschijnlijk ook). Toen ik dacht dat ze eindelijk klaar was en ik mijn geld zou krijgen, bleef ze ineens naar mijn ID-kaart staren, richtte ze zich daarna op haar computer en zag ik dat ze Google opstartte. Ik kon schuin op het beeld kijken, dus ik zag dat ze in het zoekscherm het woord ‘Nederlandse’ intikte. In Italië is Nederland ‘Olanda’ en Nederlandse is ‘Olandese’. Haar verwarring was dus ergens te begrijpen, haar oplossing alleen niet. Ze klikte namelijk de eerste de beste link aan… die van de ‘Nederlandse Spoorwegen’. Zucht! Ze kreeg de volledige wikipedia pagina over de NS (in het Nederlands nota bene), maar toch vond ze het nodig om de complete pagina van boven naar beneden te scannen (*scroll…scroll…scroll…*) voordat ze er achter kwam dat ze er niet zo veel aan had. Dubbel zucht! Toen ik haar had geholpen, hoopte ik dat ze snel klaar zou zijn, maar na twintig minuten zat ik daar nog. Hetzelfde verhaal met mijn adres (aangezien die niet op mijn ID-kaart stond. Ze vraagt niets als ze het niet kan vinden, ze zucht dramatisch in de hoop dat ik haar help). Ook moest ze nog aan andere medewerkers vragen hoe het moest en tenslotte moest ik nog ongeveer op 4 formulieren én een digitaal systeem mijn handtekening zetten. Weer tien minuten verder kreeg ik eindelijk mijn geld. Hè hè! Na de bank, gingen Roy en ik nog even naar de Pandora, omdat ik daar een mooie ring had gezien. Aangezien ik nog geen cadeautje had gehad voor mijn verjaardag, mocht ik van Roy iets moois uitzoeken. Het werd een dun ringetje met een zilver bloemetje met roze blaadjes, erg leuk! Toen we klaar waren, gingen we terug naar de residenza, hebben we onze koffers opgehaald en zijn we met de taxi naar het station gegaan. Eenmaal op het station, duurde het wel heel erg lang voordat de trein kwam. Het begon met 5 minuten vertraging, maar met de vijf minuten werd ook de vertraging langer. Uiteindelijk ben ik aan een meisje gaan vragen wat er nu eigenlijk aan de hand was, er wachtte namelijk toch een vliegtuig op ons. Dat meisje vertelde mij dat er een staking was en de kans groot was dat de komende uren de treinen niet zouden rijden. Fijn! Dus wij naar de klantenservice om het geld van onze treinkaartjes terug te vragen, zat daar een chagrijnige vrouw die in eerste instantie niet snapte wat we nu wilden. Uiteindelijk maakte ze ons kaartje ongeldig, maar moesten we wel weer in een andere super lange rij om het geld terug te krijgen. Daar zat mogelijk nog een chagrijnigere vrouw die ons vertelde dat we ons geld niet terug konden krijgen, omdat we een kaartje hadden gekocht bij een automaat. Omdat Roy lekker gefrustreerd op die vrouw aan het inpraten was, kregen we het voor elkaar dat ze (op haar dooie gemak) een formulier ging pakken. Eenmaal ingevuld zouden we het geld wel ‘thuisgestuurd’ krijgen. Jaja, nou… we gaan het zien. Toen naar de taxi’s. Daar hoorden we dat een ritje naar Bologna Airport ons €200,00 zou gaan kosten. Gestresst, gefrustreerd en boos zijn we die taxi ingestapt, aangezien we niet echt een keus hadden. Vanaf nu is Bologna ECHT mijn pech-stad! De eerste keer was ik daar met papa, mama en Bernice en was het 45 graden, waardoor we alleen liepen te overleven. De tweede keer was ik getuige van een uit de hand gelopen feest en de derde keer staken de treinen en zijn we €200,00 lichter voor een taxi. Voorlopig genoeg Bologna voor mij! Eenmaal op het vliegveld, moesten we inchecken in de Oostvleugel, enkel te bereiken met een… jawel, afschuwelijk lelijk geel treintje. Dus hop, koffers erin, inchecken en daarna weer met dat afschuwelijke ding weer terug naar het hoofdgebouw. Na de douane, ging Roy nog even naar het toilet en toen was het alweer tijd om te gaan boarden. Helaas hield het nog niet op… Tijdens het boarden werd Roy er uitgepikt en moest hij zijn koffer in het rekje van Ryanair zetten. Te groot. Het gevolg? Hij moest €50,00 euro betalen. Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij! Volgens mij kunnen jullie je voorstellen dat we blij waren toen we twee uur later hoorden dat we gingen landen in Weeze. Daar stonden papa, mama en Bernice op ons te wachten. Ik was zo blij om ze weer te zien! We zijn naar Beek (bij Nijmegen) gereden om de koffers van Roy bij hem af te zetten. Omdat we nog niet gegeten hadden, hebben we bij het hotel/restaurant waar Roy werkt heerlijk gegeten. Daarna zijn we met z’n vijven doorgereden naar huis. Ook al had mama het al op facebook gezet, ik had toch niet verwacht dat echt de (Italiaanse) vlag uit zou hangen en er ‘Welkom thuis’ voor de raam zou hangen! Echt super leuk! Voordat we gingen slapen heeft mama nog Aperol spritz gemaakt als een soort van aandenken aan Padua. Lekker!

En dat was al weer de laatste blog van mijn leerzame, maar vooral ook mijn geweldige ervaring in het buitenland. Ook al moest ik de eerste weken echt zoeken naar mijn eigen plekje, had ik wat moeite met me aan te passen en had ik best veel heimwee, uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik heb heel veel leuke, lieve mensen leren kennen, heb een aantal hele mooie plekken in Italië gezien en heb heel even mogen ervaren hoe het is om als Italiaanse student door het leven te gaan. Of het voor herhaling vatbaar is? Dat zullen we zien in de toekomst. Ik denk wel echt dat het goed is geweest voor mij!

Verder wil ik alle trouwe lezers heel erg bedanken! Ik heb van veel mensen gehoord dat ze het een leuke manier vonden om mijn belevenissen op deze manier te kunnen volgen. De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik op vakantie ook heel vaak een boekje bijhoud met alle belevenissen van dag tot dag. Voor mij was het schrijven van deze blogs daarom heel bijzonder, omdat het voor het eerst ook door meer mensen gelezen werd dan enkel papa en mama (en soms Bernice). Vooral alle reacties, soms van personen van wie je het niet eens verwacht dat ze je blog zo trouw lezen, vond ik ontzettend leuk om te lezen. Nogmaals bedankt daarvoor. Tenslotte ook nog even een klein bedankje (bij voorbaat) voor ome Jack. Hij heeft namelijk beloofd al mijn blogs uit te printen en voor mij te verzamelen: een ontzettend leuk en lief gebaar! Dankuwel!

Als afsluiting nog een laatste wijze (Italiaanse) les: ‘Paesi che vai, usanze che trovi" (landen waar je gaat, gebruiken die je vindt). Toen ik namelijk mijn blogs aan het teruglezen was, kwam ik er achter dat ik heel veel heb verteld over de Italiaanse gebruiken. Vaak, zelfs nog in deze blog, heb ik me verbaasd en soms zelfs geklaagd over de manier waarop Italianen dingen aanpakken. Maar aan de andere kant ben ik stiekem ook best van het land en de mensen gaan houden, inclusief al hun eigenaardigheden. Eenmaal thuis, moest ik ineens terugdenken aan iets wat een docent mij ooit heeft proberen te leren tijdens een van de lessen van het Honours: ‘veroordeel niet, verwonder je’. Wat mij betreft een hele mooie manier om door het leven te gaan, zeker als je gaat reizen.

Liefs en tot snel,

Kirsten